Do Zakroczymia przyjechali z różnych stron Polski, a nawet z zagranicy. 6 kapłanów, bracia i siostry zakonne oraz świeccy dystans przeszli w 5 dni, czyli w tym samym czasie co ojciec Honorat.

Zmuszony przez zaborcę rosyjskiego, tak jak inni kapucyni, do opuszczenia swojego dotychczasowego klasztoru udał się w miejsce, w którym spędził ostatnie lata swojego życia. Tu schronienie znaleźli także bracia z pozostałych klasztorów, które uległy kasacie. Wyruszył 9 czerwca 1892 r. z samego rana. Towarzyszył mu jedynie br. Leon Krześniak, ale szedł w pewnej odległości za nim. Nie przeszkadzał ojcu Honoratowi. Ten czas spędzony w drodze traktował jako rekolekcje.

Ta sama idea przyświeca uczestnikom pielgrzymki śladami błogosławionego. Codziennie mieli konferencję – jedną o ojcu Honoracie, drugą biblijną. Na każdy dzień pielgrzymowania była inna tematyka. Od stworzenia, poprzez grzech, wyzwolenie, umocnienie aż po zjednoczenie.

Każdego dnia pątnicy uczestniczyli również w Mszy św. Łączności z Chrystusem sprzyjała codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu, którą kończył Apel Jasnogórski. Sprzyjała temu okoliczności, bowiem na szlaku pielgrzymki znajdowały się kościoły.