Marcelina z Kotowiczów Darowska urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach na Ukrainie w diecezji łucko-żytomierskiej, jako piąta z siedmiorga rodzeństwa. Inteligentna i zdolna, gdy ukończyła 12 lat rodzice oddali ją na międzynarodową pensję w Odessie. Kiedy wróciła do rodzinnych Szulak stała się prawą ręką ojca w zarządzaniu majątkiem.

Potrzeby mieszkańców wsi poznawała w osobistym z nimi kontakcie, co umożliwiło jej pracę charytatywną: wspomagała potrzebujących, odwiedzała chorych, a dzieci wiejskie zbierała na nauczanie katechizmu.

Od wczesnego dzieciństwa w pięknie przyrody odczytywała miłość Boga Stworzyciela. W ?Autobiografii? pisze: ?Czułam, że Bóg Ojcem naszym, że wszyscy ludzie braćmi sobie i żeśmy do miłości i do szczęścia stworzeni?. Wprawdzie bardzo pragnęła życia zakonnego, ale uległa prośbom ciężko chorego ojca i w 1849 roku wyszła za mąż za Karola Darowskiego, właściciela majątku na Podolu.

Zaraz po ślubie młoda para udała się do Częstochowy, ażeby Pani Jasnogórskiej powierzyć swój los i złożyć Jej jako wotum obrączki ślubne. Marcelina Darowska z poświęceniem i miłością spełniała obowiązki żony i matki dwojga dzieci: Józia i Karolci. Jednak szczęście rodzinne trwało bardzo krótko. Nagle na tyfus umiera mąż Karol arowski (1852), a w kilka miesięcy a potem dwuletni synek.

Zbolała, ale zgodzona z wolą Bożą zrozumiała, że ?Bóg wymaga od niej ofiary, że droga zakonna jest jej przeznaczeniem?. Wówczas zrobiła ślub: ?nie należenia nigdy już więcej do stworzenia?. Bolesne przeżycia nadwyrężyły zdrowie Marceliny i rodzina skłoniła ją do wyjazdu na kurację za granicę. Po przyjeździe do Rzymu poznała o. Hieronima Kajsiewicza CR, wybitnego kaznodzieję i działacza patriotycznego, oraz Józefę Karską, którzy planowali założenie zgromadzenia żeńskiego dla wychowania i kształcenia młodych dziewcząt. Po odprawieniu rekolekcji złożyła na ręce o. Kajsiewicza (1854r.) prywatny ślub czystości i posłuszeństwa i postanowiła przyłączyć się do tworzącego się zgromadzenia.

Musiała jednak wrócić do kraju i po załatwieniu spraw rodzinnych, razem z córeczką Karoliną przybyła do Rzymu (1857r.), gdzie na via Paolina 30 rozpoczęło się wspólne życie pierwszych kandydatek Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP, którego zadaniem jest praca wychowawcza i dążenie do uświęcenia rodziny. Niestety Darowska nie mogła jeszcze pozostać na stałe w Rzymie i po kilku miesiącach musiała wyjechać.

Tymczasem 11 października 1860 roku, pierwsza przełożona, Józefa Karska, wyniszczona przez gruźlicę umiera. Wówczas o. Hieronim Kajsiewicz wzywa M.Darowską do Rzymu, która po odprawieniu rekolekcji pod jego kierunkiem, dnia 3 stycznia 1861 roku składa wieczyste śluby zakonne i obejmuje obowiązki przełożonej nad czteroosobową wspólnotą.

Tak Matka J. Karska jak Matka M. Darowska była przekonana, że Zgromadzenie w tym czasie powinno pracować nad wychowaniem młodego pokolenia przede wszystkim w kraju ojczystym, gdzie trzej zaborcy dążyli do wynarodowienia zwłaszcza młodzieży. Po uzyskaniu Dekretu Pochwalnego od Stolicy Apostolskiej, przenosi małą wspólnotę na Podole do Jazłowca (1863r.) i tam zakłada szkołę wraz z internatem dla dziewcząt. Kilka miesięcy później otwiera bezpłatną szkołę elementarną dla dzieci rodzin polskich i ukraińskich z Jazłowca i okolicy, w której obejmuje osobiście katechizację.

Matka Marcelina jest autorką Konstytucji Zgromadzenia opartych na Regule zmartwychwstańców, które zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1886r. Wkrótce powstały nowe domy – Jarosław (1875),Niżniów (1883), Nowy Sącz (1897), Słonim (1907) iSzymanów (1908). M. Darowska borykała się z ogromnymi trudnościami, nie tylko materialnymi i politycznymi. Tworzony przez nią system wychowawczy i program nauczania napotykał na opory wielu osób.

Nowym była zdecydowana polskość wychowania w epoce, gdy język i moda, przeważnie francuskie niszczyły obyczaje i zdrowy patriotyzm. Poleciła siostrom uczyć dzieci samodzielnego myślenia poprzez nauczanie metodą dialogu. Nowym było rzucone przez nią hasło pracy nie tylko ?dla ludu?, ale ?z ludem?. Dlatego otaczała szczególną troskliwą opieką uczennice szkół elementarnych, przyjmując do nich tak Polki jaki Ukrainki.

Matka Marcelina Darowska zmarła w Jazłowcu 5 stycznia 1911 roku. Na jej pogrzebie arcyb. Józef Teodorowicz powiedział: ?Ona nie tylko wpatrywała się w Chrystusa (…) On w niej żył i przez nią działał?. Siostry niepokalanki zmuszone zostały opuścić Jazłowiec w 1946 roku pozostawić grób swojej założycielki, ale miejscowa ludność przechowała o niej pamięć i strzegła grobowca gdzie była pochowana.

Kult prywatny istniejący wśród wiernych skłonił Zgromadzenie do starań o rozpoczęcie procesu informacyjnego. Wypadki II wojny światowej przerwały wszelkie prace i dopiero w 1946 roku Stolica Apostolska wyraziła zgodę na prowadzenie procesu. Dnia 15 grudnia 1994 roku Jan Paweł II ogłosił dekret o heroiczności cnót służebnicy Bożej Marceliny z Kotowiczów Darowskiej, a 25 czerwca 1996r. dekret cudownym uzdrowieniu za jej przyczyną Bernarda Jirnov.

Dnia 6 października 1996 r. w Rzymie beatyfikował ją Jan Paweł II
Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 5 stycznia.

Urodził się 18 maja 1631 r. w Podegrodziu k. Starego Sącza w chłopskiej rodzinie, otrzymując na chrzcie imię Jan. Jak każde wiejskie dziecko podgórskich terenów, zaczął swoje dorastanie w jak najbardziej zwykły sposób – pasąc owce na łąkach. Opanowując żywy temperament i pokonując trudności związane z pochodzeniem społecznym zdobywał tajniki wiedzy kolejno w: Podegrodziu, kolegium jezuitów w Jarosławiu, kolegium pijarskim w Podolińcu i kolegiach jezuickich we Lwowie i w Rawie Mazowieckiej.

Mając niezłe wykształcenie posiadał otwartą drogę do kariery społecznej. Podjął jednak decyzję służenia Bogu w zakonie pijarów. 2 lipca 1654 r. rozpoczął nowicjat, przyjmując imię Stanisław od Jezusa i Maryi. Pijarzy byli wówczas młodym, świeżo przybyłym do Polski zakonem. O wstąpieniu do nich zadecydował maryjny charakter zakonu.

W 1656 r. o. Papczyński złożył śluby zakonne, a w pięć lat później przyjął święcenia kapłańskie. Oddał się z zapałem pracy duszpasterskiej i wychowawczo-naukowej. Stał się też cenionym kaznodzieją oraz spowiednikiem. Z jego mądrości korzystała elita umysłowa Warszawy. Był m.in. spowiednikiem nuncjusza Antoniego Pignatellego, późniejszego papieża Innocentego XII.

Pomimo dużych sukcesów jego życie w zakonie stało się napięte przez fakt, że nie zgadzał się z tendencją łagodzenia reguły przez część zakonników. Wzrastała w nim też myśl założenia nowego zakonu, który by odpowiadał potrzebom polskiego społeczeństwa. Na własną prośbę został więc zwolniony w 1670 r. ze ślubów i niedługo potem przystąpił do nowego dzieła. W roku 1671 przywdział biały habit na cześć Niepokalanego Poczęcia Maryi i opracował „Regułę życia” dla przyszłego zakonu.

W tym czasie napisał też dzieło ascetyczne „Templum Dei Mysticum” dla ludzi świeckich. Był to wynik jego przekonania, że nie tylko kapłani i osoby zakonne są wezwani do świętości. Dzieło to stało się jednym z najwybitniejszych w literaturze ascetycznej XVII w. Nie było zresztą jedynym jego autorstwa.

Pierwszy dom swojego instytutu zorganizował w 1673 r. w Puszczy Korabiewskiej k. Skierniewic. Przybyły na wizytację bp Jacek Święcicki zaaprobował wspólnotę żyjącą pod przewodnictwem o. Papczyńskiego. Datę tego wydarzenia (24 X 1673) uważa się za początek zakonu marianów. Z kolei bp poznański Stefan Wierzbowski, udzielając poparcia o. Stanisławowi, zaprosił go do Góry pod Warszawą, gdzie organizował właśnie święte miasto Mazowsza, tzw. Nową Jerozolimę.

Tutaj marianie rozwinęli działalność apostolską wśród przybywających pielgrzymów, jak i w okolicznych parafiach. Sam o. Papczyński przemierzał okoliczne parafie głosząc kazania, katechizując i słuchając spowiedzi. Ta praca apostolska (jak ją nazwał założyciel marianów – pomoc proboszczom), stała się jednym z trzech celów nowego zakonu. Dwa pierwsze to: szerzenie czci Matki Bożej Niepokalanej i modlitwa za dusze czyśćcowe.

Z tą drugą wiązała się pewna łaska – o. Stanisław miewał, bowiem wizje czyśćca, w których zmarli prosili go o modlitwę. Sam uczestniczył też jako kapelan w wyprawie przeciw Turkom na Ukrainie i widział, jak żołnierze giną bez przygotowania. Sprawa modlitwy za zmarłych leżała mu mocno na sercu. Sława jego świętości rozchodziła się szybko w okolicy, tak że wielkim szacunkiem darzył go nawet sam król Jan III Sobieski, który przyjął marianów pod swoją protekcję.

Wiele kontrowersji wywołał natomiast pierwszy z celów zakonu. Prawda o Niepokalanym Poczęciu Maryi nie była wówczas jeszcze ujęta w dogmat, a teologowie dzielili się na jej zwolenników i przeciwników. Zakon Marianów był pierwszym w Kościele, który nosił takie wezwanie, jest zatem zrozumiałe, że nie przez wszystkich był mile widziany. W takim niezbyt sprzyjającym klimacie trzeba było jednak starać się o zatwierdzenie papieskie ? marianie mieli bowiem dotąd jedynie aprobatę diecezjalną.

O. Stanisław wysłał w tym celu do Rzymu młodego o. Joachima od św. Anny Kozłowskiego. Udało się mu uzyskać aprobatę papieską, jednak nie na regułę o. Papczyńskiego, a na ,,Regułę 10 cnót Najświętszej Maryi Panny”. Wkrótce marianie, już jako zakon na prawie papieskim (od 1699), na czele z Założycielem, złożyli uroczyste śluby na nową regułę.

Od 1695 r. o. Papczyńskiego stopniowo opuszczały siły. Wkrótce nawiedziła go ciężka, wyniszczająca organizm choroba. 17 września 1701 r. przyszedł dla niego moment rozstania się z tym światem. Wcześniej przyjął jeszcze sakramenty z rąk pierwszego wyświęconego w zakonie kapłana ? o. Józefa od Wszystkich Świętych. Udzielił też błogosławieństwa swoim synom zakonnym, otaczającym jego łoże, i wezwał ich do wiernego przestrzegania reguły oraz gorliwego niesienia pomocy zmarłym. Został pochowany w kościele Wieczerzy Pańskiej w Górze Kalwarii. W 1992 r. zatwierdzono dekret o heroiczności jego cnót.

12 lutego 2007, w związku z planowaną beatyfikacją, dokonano kanonicznej ekshumacji jego ciała. Znaleziono cały szkielet oraz kawałek habitu, którym był przykryty. Część kości zostało wyjętych na relikwie, reszta pozostała w grobie, głównym relikwiarzu Stanisława Papczyńskiego. Relikwie wyjęte z grobu zostaną przekazane parafiom, które wybudują kościoły pod jego wezwaniem. Przy okazji marianie wykonają renowację sarkofagu, który ma już 250 lat. Beatyfikacja Stanisława Papczyńskiego odbyła się 16 września 2007 w Licheniu. Uroczystości przewodniczył kardynał Tarcisio Bertone, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. Kanonizowany został przez Ojca świętego Franciszka 5 czerwca 2016 r. w Rzymie.

Żył w latach: 1875-1942. Proboszcz parafii św. Wawrzyńca w Kutnie, gorliwy duszpasterz, animator duszpasterstwa młodzieży, założyciel ośrodka salezjańskiego na terenie swojej parafii (Woźniaków). Wraz ze swoim wikariuszem Ks. Michałem Oziębłowskim został aresztowany przez Niemców. Po ośmiu miesiącach od aresztowania, 16 maja 1942 r. poniósł śmierć w Dachau z wyczerpania i nieludzkiego traktowania.

„Po kilku dniach tortur ks. prałat zmarł. Był to kapłan Boży, mąż prawy, bojący się nieprawości i chodzący drogami prostymi. Myślę, że była to piękna męczeńska śmierć, na którą sobie zasłużył pobożnym i świątobliwym życiem ks. dziekan Michał Woźniak. Przygotowywał się do niej przez długie lata, a szczególnie przez lata wojny” (ks. Tadeusz Rulski).

Jest w gronie 108 męczenników, nazistowskiego terroru, zamordowanych przez niemieckiego okupanta podczas II wojny światowej. Zostali oni beatyfikowani przez Jana Pawła II w Warszawie w dniu 13 czerwca 1999r.

Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 12 czerwca.

Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli, niedaleko Łodzi w środkowej Polsce. Ochrzczony tego samego dnia otrzymał imię Rajmund. Rodzina jego przeniosła się następnie do Pabianic. Wzrastając w chrześcijańskiej atmosferze rodzinnego domu ukończył tam Rajmund szkołę powszechną i rozpoczął naukę w szkole średniej. W 1907 r. trzynastoletni Rajmund wstąpił do Małego Seminarium Duchownego 00. Franciszkanów we Lwowie.

Ukończył tu gimnazjum i uświadomił sobie w pełni powołanie do zakonu św. Franciszka, które zrealizował prosząc o przyjęcie do nowicjatu 00. Franciszkanów (Bracia Mniejsi Konwentualni). Nowicjat rozpoczął 4 września 1910 r. otrzymując równocześnie zakonne imię Maksymilian. Pierwsze śluby zakonne złożył 5 września 1911 r.

Lata 1912-1919 spędził św. Maksymilian w Międzynarodowym Kolegium 00. Franciszkanów w Rzymie. Tu przygotował się do kapłaństwa i w Stolicy chrześcijaństwa dopełnił swojej franciszkańskiej formacji. U przełożonych zasłużył w okresie swego pobytu w Kolegium na zaufanie. Współbracia podziwiali jego gorliwość zakonną. Wszyscy obserwowali prawdziwą świętość. W dniu 1 listopada 1914 r. złożył uroczyste wieczyste śluby zakonne. W 1915 r. otrzymał doktorat z filozofii, a w 1919 z teologii.

Święcenia kapłańskie otrzymał 28 kwietnia 1918 r. W dniu następnym odprawił pierwszą Mszę św. w kościele S. Andrea delle Fratte, przy ołtarzu Matki Bożej Niepokalanej, w kaplicy, gdzie kiedyś ukazała się Ona Alfonsowi Ratisbonne. Swoje myśli i pragnienia św. Maksymilian ujął krótko w zdaniu: „Odnowić wszystko w Chrystusie przez Niepokalaną”. Temu celowi ma służyć założone przez niego w dniu 16 października 1917 r. „Rycerstwo Niepokalanej” (Militia Immaculatae – międzynarodowy skrót nazwy tego ruchu: M.I).

Przytoczone słowa św. Maksymiliana wyrażają również w sposób szczególny ów dziwny niepokój Boży, jaki towarzyszył mu przez całe życie i pchał go do co raz to nowych inicjatyw apostolskich, dopóki nie oddał swojego życia w ofierze miłości za bliźniego. W parze z tym niepokojem szedł nadprzyrodzony ferment, jaki Święty wnosił w swoje środowisko zapalając innych miłością i troską o zbawienie dusz.

W 1919 r. św. Maksymilian wrócił do Polski. Mimo trawiącej go choroby i konieczności poddawania się kuracji gorliwie oddawał się misji kapłańskiej i organizowaniu Rycerstwa Niepokalanej. W 1919 r. otrzymał od biskupa krakowskiego pozwolenie na druk „Dyplomika M.I.” i rozpoczął pracę nad szerzeniem tego Stowarzyszenia wśród wiernych. W 1922 r. rozpoczął wydawanie miesięcznika pt. „Rycerz Niepokalanej”, który był pomyślany jako organ Rycerstwa Niepokalanej. W tym samym czasie otrzymało ono kanoniczne uznanie ze strony Wikariatu Rzymu jako tzw. „Pia Unio” – „Pobożny Związek”. Dzięki temu M.I. stała się ruchem ogarniającym co raz szersze rzesze wiernych wszystkich stanów.

W Polsce tymczasem św. Maksymilian stworzył silny ośrodek wydawniczy Rycerstwa Niepokalanej, najpierw w Grodnie, a potem w założonym przez siebie Niepokalanowie. Na powstanie tego ostatniego złożyły się gorliwość apostolska O. Kolbego, jego wierność Bożym natchnieniom, życzliwość ofiarodawcy terenu księcia Druckiego-Lubeckiego i współpraca braci ze swojej, polskiej prowincji zakonnej, zwłaszcza jej przełożonych. W ten sposób powstała w 1927 r. franciszkańska wspólnota, oddana modlitwie, apostolstwu prasy, gorliwemu wypełnieniu Reguły św. Franciszka i wcielaniu w życie najwyższych wartości ewangelicznych.

Leżący około 50 km na zachód od Warszawy Niepokalanów stał się ogniskiem promieniującym na całą Polskę, a niebawem również na inne kraje. Stąd nawiedzał też okoliczne parafie, m.in. też i Sochaczew, głosił w nich kazania i rekolekcje. W 1930 r. wyruszył wraz z czterema braćmi jako misjonarz na Daleki Wschód. W kwietniu tego roku stanął na ziemi japońskiej. Przyjęty życzliwie w Nagasaki przez miejscowego biskupa już w maju wydał po japońsku pierwszy numer Rycerza Niepokalanej. Następnie na zboczu góry Hicosan, na peryferiach miasta, ufundował klasztor, który nazwał „Ogrodem Niepokalanej” – po japońsku: „Mungenzaio no Sono”. W ten sposób powstał drugi Niepokalanów. Opierając się o zasadę całkowitego ubóstwa i ta wspólnota franciszkańska pragnęła zdobyć cały świat dla Matki Bożej.

Św. Maksymilian, gorliwy apostoł Maryi, pragnął zakładać coraz to nowe Niepokalanowy po całym świecie. W 1936 r. przełożeni odwołali go jednak do Polski. Tu Bóg wyznaczył mu rolę świadka doskonałej miłości podczas okrutnych wydarzeń drugiej wojny światowej. W latach 1936-1939 Niepokalanów polski osiągnął szczyt swojego rozwoju pod względem liczby powołań jak również nakładu wydawanych czasopism. Liczba braci w Niepokalanowie sięgała 800. Wydawali oni książki, dziełka religijne, czasopisma. „Rycerz Niepokalanej” dochodził do 750.000 egzemplarzy miesięcznie.

Wrzesień 1939 r. był początkiem bolesnej, zarazem jednak chwalebnej próby krwi, przewidzianej zresztą przez św. Maksymiliana. Nieludzka, antychrześcijańska ideologia popchnęła brutalne siły hitlerowskie do napaści na Polskę. Rozpoczęły się lata wyniszczenia i ucisku. Nie mógł nie znaleźć się wśród prześladowanych również Niepokalanów i jego Założyciel. Św. Maksymilian przyjął jednak z heroicznym poddaniem się woli Bożej nowe warunki życia.

Otwarł bramy klasztoru dla uciekinierów, rannych, chorych, głodnych, wystraszonych, dla chrześcijan i dla żydów. Niósł pomoc materialną i duchową. Niebawem, 19 września 1939 r. policja nazistowska wywiozła go wraz z braćmi, którzy mogli pozostać w Niepokalanowie, do obozu koncentracyjnego w Amtitz. W grudniu tegoż roku pozwolono im jednak na powrót do Niepokalanowa. Niemcy zdawali sobie sprawę z duchowej siły, jaka tkwiła w Niepokalanowie i promieniowała stąd na uciśniony naród. Znali również intencje, jakie ożywiały mieszkańców Niepokalanowa. Sam św. Maksymilian oświadczył wprost okupantom: „Jesteśmy gotowi oddać życie za nasze ideały”.

W dniu 17 lutego 1941 r. gestapo wywiozło go na Pawiak. Tam cierpiał pierwsze tortury od nazistowskich strażników. Jednakże już 28 maja przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Obecność swoją w tym sławnym miejscu zagłady zaznaczył O. Kolbe świadectwem heroicznej wiary katolickiego kapłana, gotowego oddać życie zą drugich. Był gotów na złożenie daru najwyższego, o jakim marzył od dzieciństwa.

Swojej miłości nadał wymiar ewangeliczny: „Da te ipsum aliis = Amor” – „Oddaj siebie drugim, oto Miłość”. Dokonał tego w dniu, gdy dobrowolnie, wiedziony miłością ku bliźniemu, zajął miejsce człowieka – swojego w ludzkiej rodzinie brata – skazanego wraz z innymi na śmierć głodową. W wigilię Wniebowzięcia Matki Bożej, 14 sierpnia 1941 r. Niemcy dobili go zastrzykiem fenolu.

Papież Paweł VI ogłosił go 17 października 1971 r. Błogosławionym. A Ojciec św. Jan Paweł II, w dniu 10 października 1982 r. włączył O. Maksymiliana Kolbego do grona Świętych Męczenników.

Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 14 sierpnia.

Julia Ledóchowska późniejsza s. Urszula przyszła na świat 17 kwietnia 1865 r. – w Loosdorf (k. Wiednia) – jako druga córka Antoniego Ledóchowskiego – emigranta politycznego i Józefiny Salis-Zizers, z pochodzenia Szwajcarki. Dzięki atmosferze domu rodzinnego, miała wyjątkowo szczęśliwe dzieciństwo. Była dzieckiem o łatwym charakterze, dużej inteligencji i wszechstronnych uzdolnieniach. Co najważniejsze jednak, od najwcześniejszych lat doświadczała i uczyła się wzajemnej miłości, dobroci i radości.

Z tym kapitałem weszła później w życie dorosłe. Osiemnaste urodziny Julia obchodziła już w kraju, gdyż rodzina Ledóchowskich przeniosła się do Lipnicy Murowanej k. Bochni. W tym czasie dojrzewało w niej powołanie zakonne. Miała 21 lat, gdy wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Po złożeniu w 1889 roku ślubów wieczystych podjęła najpierw pracę nauczycielską w prowadzonej przez urszulanki szkole z internatem. Nauczała przedmiotów matematyczno-przyrodniczych i języków obcych, po francusku wykładała też historię sztuki i literatury, udzielała lekcji malarstwa, a i sama sporo malowała. Najwięcej jednak troski i zapału wkładała w pracę wychowawczą.

Po rewolucji 1905 r. otwiera się możliwość pracy apostolskiej i wychowawczej w Rosji. W lipcu 1907 r. z błogosławieństwem i pozwoleniem papieża Piusa X na życie zakonne w konspiracji, wyjeżdża do Petersburga. W Petersburgu, w polskiej parafii św. Katarzyny, obejmuje internat dla dziewcząt, a w 1910 r. rozszerza działalność również na Finlandię. W miejscu, które na cześć Matki Bożej nazwała Merentähti – Gwiazda Morza – otwiera gimnazjum oraz nowicjat dla coraz liczniejszych kandydatek, a wśród okolicznych Finów, luteranów, rozpoczyna pracę, którą dziś nazwalibyśmy ekumeniczną.

Działalność m. Urszuli przyciąga jednak uwagę władz carskich, powoduje rewizje i oskarżenia, a w 1914 r. staje się przyczyną wydalenia jej z Rosji. Samotne początki w Sztokholmie były bardzo trudne. Na życie zarabiała udzielając lekcji francuskiego, sama jednocześnie ucząc się szwedzkiego prowadzi intensywne życie duchowe i obfitą korespondencję. Tak jak wszędzie, tak i tu na pierwszym planie jest praca wśród dzieci i młodzieży.

Dla skandynawskich dziewcząt powstaje koło Sztokholmu szkoła języków obcych wraz z internatem, a w Danii – dom dla sierot polskich robotników sezonowych. Skwapliwie wykorzystuje każdą okazję do działania dla nie istniejącej na mapach Ojczyzny między innymi współpracując z Generalnym Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, założonym w Szwajcarii z inicjatywy H. Sienkiewicza i I. Paderewskiego. Przez prawie trzy lata wygłosiła około 80 odczytów w wielu miejscowościach Szwecji, Danii i Norwegii.

W 1918 r. Matka Urszula postanawia wracać do odrodzonej Ojczyzny. Tam bowiem widzi teraz najważniejsze pole pracy. 7. 06. 1920 r. uzyskała zgodę Stolicy Świętej na przekształcenie autonomicznego domu, którego była przełożoną, w zgromadzenie apostolskie. Stąd dzień ten można uznać za datę narodzin urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwanych również urszulankami szarymi. W sierpniu tego samego 1920 r. siostry z polskimi dziećmi opuszczają Danię i osiadają w Pniewach pod Poznaniem.

Niezwykle cenne okazują się doświadczenia minionych lat tułaczki. Pomagają one w dostosowaniu stylu życia zakonnego do zupełnie nowych potrzeb Kościoła i powojennego świata. Powstają coraz to nowe placówki szarourszulańskie (m. in. w Łodzi przy ul. Czerwonej i Ozorkowie, które założyła osobiście) o różnorodnym profilu, w zależności od środowiska. W 1930 r. założyła dom zakonny sióstr urszulanek w Łęczycy. W chwili jej śmierci istniało prawie 40 wspólnot Zgromadzenia, także we Włoszech i Francji. Śmierć zastała ją w drodze – 29. 05. 1939 r. w Rzymie.

Beatyfikacji Urszuli Ledóchowskiej dokonał papież Jan Paweł II 20 czerwca 1983 roku w Poznaniu. Dziesięć lat później, 18 maja 2003 roku, na Placu Świętego Piotra w Rzymie, papież Jan Paweł II kanonizował czterech nowych świętych, w tym Urszulę Ledóchowską.

Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 29 maja

Błogosławiony ks. Wincenty Matuszewski jest w gronie 108 męczenników, nazistowskiego terroru, zamordowanych przez niemieckiego okupanta podczas II wojny światowej. Zostali oni beatyfikowani przez Jana Pawła II w Warszawie w dniu 13 czerwca 1999r.

Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 12 czerwca.