Rys historyczny: Jest to jedna z najstarszych parafii diecezji łowickiej. Pierwszy kościół w Trębkach miał ufundować w 1300 r. miejscowy szlachcic i właściciel Andrzej z Trębek, który w dokumencie Siemowita II z 24 IV 1313 r. występuje jako urzędnik książęcy, podkomorzy mazowiecki. 6 VI 1303 r. biskup poznański Andrzej Zaremba wystawił dokument poświadczający konsekrację kościoła w Trębkach pw. Najświętszej Maryi Panny oraz nadanie mu znacznego uposażenia w postaci dziesięcin biskupich z siedmiu wsi. Dowodzi to wcześniejszego istnienia osady. Niestety, nic nie wiadomo na temat dziejów kościoła i parafii aż do początku XVII w. Wizytujący parafię w 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki zastał kościół w połowie murowany w połowie drewniany, słomą na kształt stodoły pokryty, wymagający tak wewnątrz jak i zewnątrz wielkiej naprawy. Przy kościele istniała szkoła z kantorem, utrzymywanym przez plebana.

Z zapisów źródłowych wiemy, że w roku 1616 parafia posiadała już kościół świeżo odrestaurowany, lecz nie konsekrowany. Prezbiterium było murowane, nawa natomiast drewniana. Nasza narodowa tragedia dziejowa, potop szwedzki, w 1655 r. zniszczył miejscowość, przynosząc ostateczną ruinę miast i wsi Ziemi Gostynińskiej. Najazd ten nie oszczędził trębskiego kościoła: został spalony i obrabowany przez najeźdźców. W 1664 r. rozpoczęto odbudowę kościoła w części drewnianej. Murowane prezbiterium ocalało, ale groziło ruiną; nie było sufitu ani okien, liturgia nie była sprawowana. Jeden z zapisów mówi, że w ołtarzu pozostał obraz Matki Bożej. Notatka o murowanej i sklepionej zakrystii jest datowana na rok 1672. Burze dziejowe, niszczące działania czasu, a może też brak troski o wspólne dobro ze strony parafian przyczyniły się do podupadania drugiej w dziejach parafii świątyni. Potrzeba wymusiła więc budowę nowego kościoła, który istnieje do naszych czasów. Jego fundatorem był Stanisław Łączyński, dziedzic dóbr Trębki i Wola Trębska, jednocześnie starosta gąbiński i podkomorzy gostyniński.

Świątynia została wybudowana według projektu znanego arch. Hilarego Szpilowskiego w 1802 r. Nosi ona cechy stylu klasycystycznego. Bryłę kościoła stanowi prostopadłościan. Pokrywa go dach kryty do 1980 r. dachówką, a później blachą miedzianą. Główne wejście do świątyni znajduje się od strony wschodniej; poza tym są jeszcze dwa wejścia: od północy dla wiernych i od zachodu wejście do zakrystii dla ministrantów i służby liturgicznej. Druga zakrystia, dla celebransa, usytuowana jest po przeciwnej stronie głównego ołtarza. Patronem kościoła i patronem parafii jest św. Stanisław Kostka. Kościół jest jednonawowy i posiada półkoliste, podwyższone prezbiterium, do 1996 r. oddzielone kutą ozdobną kratką, przy której kapłan udzielał wiernym Komunii św. Jest on murowany z cegły i kamienia, otynkowany zewnętrznie i wewnętrznie.

W ołtarzu głównym znajduje się obraz Chrystusa Ukrzyżowanego, pochodzący prawdopodobnie z pierwszej połowy XIX w. Cztery ołtarze boczne dedykowane są: Matce Bożej z Dzieciątkiem, Najświętsze mu Sercu Pana Jezusa, św. Rochowi i św. Stanisławowi Kostce. Warte uwagi są ambona i chrzcielnica, pochodzące z początku XIX w., a także wiele elementów wyposażenia, jak np. lichtarz na paschał, monstrancja, kielichy, relikwiarz i kociołek na wodę święconą. Ołtarz główny, ołtarze boczne, ambona i chrzcielnica zostały prawdopodobnie zaprojektowane przez twórcę kościoła, Hilarego Szpilowskiego. Teren kościoła ogradza ceglany parkan, zrekonstruowany w 1948 r. na miejscu poprzedniego ogrodzenia, zniszczonego przez okupantów w czasie II wojny światowej razem ze stylową dzwonnicą. obecnie rolę dzwonnicy spełnia metalowy stelaż, na którym wiszą dwa dzwony, również nieoryginalne, umieszczone na miejscu zniszczonych przez Niemców.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski