św. Wojciecha w Mąkolicach
95-015 Głowno
09:00, 11:00
Dni powszednie:
08:00 (pn. wt. czw. pt. sob.), 16:00 (środy, maj, czerwiec)
09:00, 11:00
Dni powszednie:
08:00 (pn. wt. czw. pt. sob.), 16:00 (środy, październik)
13 maja - Matki Bożej Fatimskiej
16 sierpnia - św. Rocha
Rys historyczny: Mąkolice to jedna z najstarszych parafii diecezji łowickiej. Pierwotnie wieś (razem z sąsiednią Mąkowską Wolą) należała do parafii Piątek. Arcybiskup metropolita gnieźnieński Wojciech Jastrzębiec, prymas Polski, dla wygody swoich poddanych postanowił z obydwu wsi utworzyć parafię. W tym też celu w 1436 r. rozpoczął budowę drewnianego kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny, św. Wojciecha i św. Stanisława biskupa, którą ukończył w 1444 r. jego następca, abp Wincenty Kot. on też, dekretem z dnia 26 V 1444 r., erygował przy tym kościele parafię. Około 1520 r. kościół miał za patronów: św. Wojciecha, św. Stanisława i św. Klemensa. W 1585 r. parafia inkorporowana została do uposażenia kolegium mansjonarzy w Piątku, do
którego należała jeszcze w roku 1785.
W latach 1607-1614 przebudowano pierwotny kościół tak, że stał się niejako nowym. Jest on najstarszą drewnianą świątynią w diecezji łowickiej. Kościół w latach 1866-1879 został rozbudowany o boczną kaplicę pw. św. Rocha, a w 1890 r. o kolejną, pw. św. Wojciecha (do której przeniesiono z ołtarza głównego obraz św. Wojciecha). Kościół jest jednonawowy, konstrukcji zrębowej, nieorientowany, zbudowany na planie krzyża. Jeśli chodzi o styl w starszej części zaliczany jest do odmiany wielkopolskiego późnego gotyku. Ramiona boczne tworzą dwie kaplice, zamknięte prostokątnie, o kalenicach niższych od nawy głównej. Prezbiterium, mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie, z boczną zakrystią z szerokim okapem wokół, wspartym na ozdobnych zaczepach. Dach jednokalenicowy, kryty gontem, z wieżyczką na sygnaturkę, zwieńczoną blaszanym, kulistym hełmem z latarnią.
W głównym ołtarzu znajduje się namalowany w 1890 r. obraz Matki Bożej Łaskawej, zwanej Panią Mąkolic, w srebrnych sukienkach, zasłaniany obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ołtarze boczne poświęcone są św. Wojciechowi, św. Rochowi, św. Annie i św. Andrzejowi. Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej, kwadratowa, kryta dachem namiotowym, z dwoma dzwonami.
Kiedy kościół okazał się zbyt mały dla potrzeb wspólnoty parafialnej, miejscowy proboszcz, ks. kan. Jan Krysik, rozpoczął obok budowę nowego kościoła. Po poświęceniu przez bp. Józefa Zawitkowskiego krzyża i placu pod kościół w dniu 3 XI 1994 r., rozpoczęto prace budowlane według projektu arch. Bożeny Nowackiej. Rok później, tj. 13 V 1995 r. biskup łowicki Alojzy
Orszulik poświęcił kamień węgielny, przywieziony z Fatimy. Ten sam biskup konsekrował 13 V 1999 r. nowo wzniesiony kościół, a rok później, 13 V 2000, podniósł go do godności Diecezjalnego Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej. 13 V 2003 r. arcybiskup metropolita gnieźnieńsko-warszawski Józef kard. Glemp, prymas Polski, koronował przywiezioną z Fatimy figurę Matki Bożej Fatimskiej (na prawie diecezjalnym) koroną poświęconą przez św. Jana Pawła II. Figura zajmuje centralne miejsce w prezbiterium, ponad tabernakulum ołtarza głównego. Sanktuarium jest zjednoczone „szczególną więzią duchową” z Papieską Bazyliką Matki Bożej Większej w Rzymie. Z tego tytułu w określone dni można tu uzyskać odpust zupełny, nadany na mocy dekretu Penitencjarii Apostolskiej z dnia 8 VII 2009 r.
Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski