św. Wawrzyńca diakona i męczennika w Pacynie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii
Osoby

Rys historyczny: Pierwsze zapiski o powstaniu parafii w Pacynie pochodzą z 1430 r. Pierwotny kościół był drewniany. Kto i kiedy go fundował nie wiadomo. Wizytujący w parafię w 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki zastał w parafii nowy, jeszcze niedokończony kościół drewniany, fundacji właścicielki Pacyny Jackowskiej. Poprzedni spalił się całkowicie w 1588 r. Istniała również szkółka parafialna, aczkolwiek jej budynek był już stary. Kościół przetrwał do 1784 r., kiedy to dziedzic Pacyny, Filip Dembowski, wybudował nowy, drewniany bez wieży, pokryty gontem. Wyposażony był w pięć ołtarzy. W roku 1909 kościół ten został rozebrany, a z odzyskanych materiałów postawiono organistówkę. obecny neogotycki kościół z wieżą zbudowano według projektu arch. Artura Goebla w latach 1897-1901. Konsekracji kościoła dokonał w 1921 r. biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej Stanisław Gall. W okresie II wojny światowej w świątyni mieścił się magazyn zbożowy. Po wyzwoleniu kościół przywrócono do pierwotnego stanu.

Jest to świątynia murowana z cegły, na cokole kamiennym. W neogotyckim ołtarzu głównym z XIX w. znajduje się wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej, z obrazem św. Wawrzyńca na zasuwie oraz rzeźby: biskupów św. Stanisława i św. Wojciecha, Aniołów oraz Boga Ojca. W prezbiterium uwagę zwraca lipowa rzeźba św. Jana Nepomucena. Ołtarze boczne: pierwszy – Świętego Krzyża, z XIX w., drugi – wzniesiony w 1905 r., poświęcony Świętej Rodzinie, z rzeźbami autorstwa Wincentego Bogaczyka. Interesująca jest złocona neogotycka ambona w kształcie płynącej łodzi, wykonana z drewna dębowego i zdobiona ornamentami, a także zbudowane przez firmę Dominika Biernackiego z Dobrzynia 12-głosowe organy oraz stalle, konfesjonał i chrzcielnica. Te elementy wyposażenia pochodzą z XIX w. Na lewej ścianie świątyni znajduje się barokowy obraz olejny, przed stawiający św. Jana Nepomucena. W kościele są trzy klasycystyczne feretrony z pierwszej połowy XIX w.: dwa w kruchcie – ze św. Izydorem i św. Barbarą oraz ze św. Józefem i św. Anną z Maryją, zaś przy ołtarzu Świętego Krzyża – z Sercem Jezusa i Maryją z Dzieciątkiem. Gipsowe stacje Drogi Krzyżowej pochodzą z dwudziestolecia międzywojennego.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski