Rys historyczny: Pierwotnie Miłonice, dziedzictwo rodziny oporowskich, należały do parafii Krośniewice. W latach 1448-1453 pochodzący stąd arcybiskup gnieźnieński Władysław Oporowski († 1453), prymas Polski, dla wygody tutejszych mieszkańców własnym nakładem wybudował drewniany kościół pw. św. Stanisława biskupa, uposażając go w dziesięciny ze stołu arcybiskupiego. Śmierć nie pozwoliła mu dokończyć dzieła i wyłączyć Miłonice z parafii Krośniewice, erygując tu kanonicznie parafię. Uczynił to, na prośbę jego brata Mikołaja Oporowskiego, następny arcybiskup gnieźnieński Jan ze Sprowy († 1464), prymas Polski, przebywając w Łęczycy 27 VI 1457 r. Tamten kościół nie wytrzymał próby czasu i w XVI w. wybudowano murowany dom Boży, lecz nie wiadomo kto był jego fundatorem. Odnowiony w 1868 r. posiadał trzy ołtarze. W latach 1892-1893 powiększono go o dwie kaplice. 8 V 1893 r. biskup sufragan warszawski Kazimierz Ruszkiewicz († 1925) dokonał jego konsekracji.

W 1943 r. Niemcy rozebrali kościół. Na jego miejscu, w roku 1945, została wzniesiona skromna, drewniana kaplica, przez kilkanaście lat pełniąca funkcję parafialnego kościoła. Dopiero 1958 r. rozpoczęto budowę nowego kościoła parafialnego, pod który kamień węgielny i fundamenty poświęcił 16 czerwca tegoż roku arcybiskup metropolita gnieźnieńsko-warszawski Stefan kard. Wyszyński, prymas Polski. W 1962 r. budynek świątyni był już ukończony, lecz jego wyposażanie do sprawowania funkcji liturgicznych trwało do roku 1986.

Świątynia miłonicka, z czerwonej cegły, nawiązuje do stylu bazylikowego – jest trójnawowa, wzniesiona na planie prostokąta. Nad drzwiami głównymi, w niewielkiej niszy, umieszczona jest figura Matki Bożej. W nastawie wielkiego ołtarza, o kształcie kielicha, umieszczony jest obraz Matki Bożej Pocieszenia. W zamknięciu naw bocznych znajdują się: obraz św. Mikołaja i figura Matki Bożej Fatimskiej oraz krzyż, figurka Matki Bożej i chrzcielnica.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski