Rys historyczny: Pierwotnie miejscowość Bednary należała do parafii w Łowiczu. Tutejszy kościół, modrzewiowy, pw. św. Macieja Apostoła i św. Małgorzaty, pobudowany został ok. 1330 r. Wzniesiono go na pagórku usypanym przez płynącą nieopodal rzekę Bzurę, będącym kiedyś pogańskim cmentarzem. Miał pięć ołtarzy, w głównym umieszczono wizerunek Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Zakrystia miała osobne wejście. Do jego powstania przyczyniły się wiosenne wylewy rzek: Rawka, Skierniewka i Zielkówka, które uniemożliwiały tutejszym mieszkańcom dojście do kościoła w Łowiczu. Wobec zaistniałej sytuacji, kilka lat później arcybiskup metropolita gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki w 1357 r. odłączył niektóre wioski od kościoła w Łowiczu i przy tutejszej świątyni erygował parafię.

Z Liber beneficiorum Jana Łaskiego wiemy, że ok. 1520 r. w Bednarach proboszczem był ks. Mikołaj z Lipnicy, mianowany przez arcybiskupa metropolitę gnieźnieńskiego Fryderyka kard. Jagiellończyka, prymasa Polski. W duszpasterstwie wspierali go wikariusz i kościelny, których utrzymywał z własnych dochodów. Z upływem lat kościół parafialny stał się zbyt mały. Na początku XVIII w. (przed 1711) arcybiskup metropolita gnieźnieński Stanisław Szembek, prymas Polski, wraz z proboszczem bednarskim ks. Mateuszem Trawińskim zdecydowali o dobudowaniu prezbiterium z kamienia polnego i rudy wydobytej z Bzury oraz nowej zakrystii, istniejącej do dziś. W kolejnych latach ks. proboszcz Antoni Drzewiecki (od 1729 r.) gruntownie odnowił modrzewiowy kościół, którego konstrukcja była w wielu miejscach zmurszała. Jednak i te prace nie okazały się wystarczające, w wyniku czego w latach 1869-1907 ówczesny proboszcz Stanisław Jabłonowski rozebrał go i postawił nowy (w 1893 r.), murowany, z małą wieżą według projektu arch. Józefa Dziekońskiego. Z drewna rozbiórkowego zbudowano plebanię, dziś już nieistniejącą.

W 1913 r. parafianie zebrali materiały, planując budowę trzynawowej świątyni. Niestety, w 1915 r. przybyli tutaj Niemcy, niszcząc materiały budowlane i paląc ołtarz, ambonę oraz organy. Ksiądz proboszcz Marian Jaźwiński (1915-1923) z trudem odrestaurował kościół: wyremontował ściany, sklepienie beczkowe, balustradę na chórze, filary. Przerobiono też zakrystię, wieżę podwyższono do 35 m., a dachy pokryto eternitem. Kolejny proboszcz, ks. Czesław Gotlib (1923-1926), zbudował w 1925 r. wielki ołtarz z drewna oraz 10-głosowe organy pneumatyczne. Jego następca, ks. Henryk Grabowski, podniebną ścianę prezbiterium zmienił na lekką, żelazną konstrukcję. Przebił też wejście na ambonę od zakrystii, a dach pokrył blachą cynkową. W 1939 r. do Bednar wkroczyli Niemcy, staczając nad Bzurą bitwę z polską armią. W rezultacie walk dach kościoła został zerwany, trafione pociskiem armatnim organy wyleciały w powietrze. Po wojnie kościół wyremontował ks. proboszcz Henryk Grabowski.

Miejsce centralne dzisiejszego kościoła stanowi prezbiterium z ołtarzem głównym, w którym znajduje się obraz Matki Bożej Częstochowskiej z licznymi wotami, zasłaniany obrazem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Ponadto kościół zdobią dwa ołtarze boczne, powstałe w latach 1946- 1947: lewy z obrazem Miłosierdzia Bożego, a prawy z obrazem Matki Bożej Szkaplerznej. Wnętrze kościoła przyozdobione jest polichromią w stylu łowickim. W roku 2012 ks. proboszcz Józef Paciorek dokonał wymiany stropu i dachu kościoła.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski