Rys historyczny: Parafia została erygowana w 1441 r. przez biskupa poznańskiego Andrzeja Bnińskiego z fundacji księcia mazowieckiego Ziemowita V. Pierwszy kościół, pw. Świętej Trójcy, był drewniany, wyposażony w trzy ołtarze. Według protokołu wizytacyjnego biskupa Wawrzyńca Goślickiego w 1603 r. znajdował się on w dobrym stanie i nadal zawierał trzy ołtarze. Naprzeciw
stał dom szkolny, w którym pleban utrzymywał rektora szkoły, kantora i kościelnego. Z upływem lat kościół popadł w ruinę, a na jego miejsce, staraniem ks. proboszcza Łukaszewskiego, w latach 1870-1872 wybudowano kościół murowany, według projektu arch. Franciszka Tournalle’a. Wystawiono go ze składek parafialnych przy znacznej ofiarności byłych właścicieli i miejscowych
kolatorów oraz Jakuba Natansona, właściciela miejscowej fabryki cukru i jej dyrektora Juliana Matłaszyńskiego. Był to kościół jednonawowy i z czasem okazał się za mały, dlatego pod koniec XIX w. świątynię rozbudowano według projektu arch. Konstantego Wojciechowskiego, nadając jej obecny kształt.

Jest to kościół neoklasycystyczny, trójnawowy i dwuwieżowy. Konsekrował go w 1900 r. arcybiskup metropolita warszawski Wincenty Chościak-Popiel. W latach 1942-1945 świątynia pełniła funkcję niemieckiego magazynu zbożowego. Proboszczowie z Sannik i okolicznych parafii zostali wtedy aresztowani, a proboszcz sannicki, ks. Ludwik Mocarski, zginął w Dachau. Po wojnie przez kilka lat trwał remont kościoła. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej Częstochowskiej, który zasłaniany jest obrazem św. Antoniego z Padwy. Ołtarz zdobią drewniane figury świętych Apostołów Piotra i Pawła. Nawy boczne mieszczą cztery ołtarze. Jeden z nich to płaskorzeźba przedstawiająca Jezusa z otwartym Sercem, drugi – obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, kolejny – obraz patrona parafii, św. Józefa i ostatni – ołtarz z figurami świętych. Uwagę zwraca drewniana ambona z początku XIX w. oraz wyremontowane, dziewiętnastowieczne 18-głosowe organy.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski