Rys historyczny: Kościół parafialny pw. św. Jakuba Apostoła w Zdunach istniał już przed 1369 r., albowiem arcybiskup metropolita gnieźnieński Jarosław Skotnicki, założywszy w tymże roku nowe wójtostwo we wsi Strugienice, należącej do parafii Zduny, zobowiązał wójta i jego następców do płacenia plebanowi zduńskiemu dziesięciny. Zatem już wtedy istniała parafia z kościołem, będąca prawdopodobnie fundacją któregoś z arcybiskupów gnieźnieńskich z pierwszej połowy XIV w. Kiedy 23 IV 1522 r. arcybiskup metropolita gnieźnieński Jan Łaski, prymas Polski, erygował archidiakonat łowicki oraz takąż prałaturę jako czwartą w Kapitule Łowickiej, wcielił uposażenie parafii Zduny do prebendy archidiakonalnej w tejże kapitule (uposażenia archidiakona łowickiego). 12 VI 1600 r. arcybiskup metropolita gnieźnieński Stanisław Karnkowski, prymas Polski, odłączył parafię Zduny od uposażenia archidiakona łowickiego, oddając ją pod zarząd będących w Łowiczu od 1414 r. dominikanów. Odtąd każdy przeor dominikańskiego klasztoru był proboszczem, a w jego imieniu duszpasterstwo przy tutejszym kościele sprawował wyznaczony przez niego zakonny wikariusz. Z czasem obiekt zaczął się chylić ku upadkowi. Arcybiskup metropolita gnieźnieński Antoni Kazimierz ostrowski, prymas Polski, wzniósł w 1779 r. murowaną, jednonawową świątynię (z trzema ołtarzami, później ukończono dwa następne), którą w 1818 r. konsekrował biskup sufragan łowicki w archidiecezji gnieźnieńskiej Daniel ostrowski. W roku 1826, wraz ze zniesieniem łowickiego klasztoru dominikanów, parafia powróciła pod zarząd księży diecezjalnych. W 1847 r. dobudowano do kościoła kaplicę św. Antoniego, gdzie umieszczono szósty ołtarz. Pierwszym proboszczem został ks. Józef Potaczewski. Z upływem czasu, mimo kolejnych remontów, kościół zaczął popadać w ruinę. 14 IV 1899 r. arcybiskup metropolita warszawski Wincenty Teofil Chościak-Popiel poświęcił kamień węgielny pod kolejny dom Boży, budowany z funduszy parafian przez ks. proboszcza Jana Garwolińskiego.

Kościół został poświęcony 27 XII 1906 r. Jego konsekracji dokonał w 1921 r. arcybiskup metropolita warszawski Aleksander kard. Kakowski. Dzięki trosce kolejnych proboszczów i wiernych świątynia do dziś służy wspólnocie. Jest ona trójnawowa, z mocno wyodrębnionym transeptem, wzniesiona w stylu gotyku wiślano-bałtyckiego według projektu Konstantego Wojciechowskiego. Nad fasadą główną góruje wyniosła wieża dzwonnicza, flankowana mniejszymi, smukłymi wieżyczkami. Wnętrze posiada jednorodne stylistycznie wyposażenie. W wielkim ołtarzu umieszczony jest otaczany szczególną czcią zabytkowy obraz Matki Bożej Śnieżnej, ozdobiony sukienkami z XVIII w., zasłaniany wizerunkiem św. Jakuba Apostoła. Tuż przy prezbiterium stoją niewielkie ołtarzyki z obrazami Matki Bożej Częstochowskiej i Najświętszego Serca Pana Jezusa. W zamknięciu naw znajdują się: ołtarz św. Stanisława Kostki i kaplica Chrystusa Ukrzyżowanego. Pozostałe kaplice poświęcone są Matce Bożej Różańcowej i św. Franciszkowi oraz św. Walentemu. Pamiątkowa tablica i obraz przypominają urodzonego w Zdunach ks. Franciszka Drzewieckiego, zamordowane go w Dachau i beatyfikowanego 13 VI 1999 r. w Warszawie przez św. Jana Pawła II.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski