św. Feliksa de Valois w Guzowie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii
Osoby

Rys historyczny: Pierwsze znane wzmianki o Guzowie pochodzą z 19 III 1398 r., kiedy książę mazowiecki Ziemowit IV (1352-1426) nadał dziedzicowi Guzowskiemu Piotrowi sołectwo we wsi Czerwona Niwa. Od 1462 r. Guzów funkcjonował jako „królewszczyzna”, w 1564 r. istniał jako folwark i wieś. Pierwsze wzmianki o drewnianym dworze pochodzą z 1599 r. od 1648 r. Guzów wymieniany jest w źródłach jako ośrodek starostwa niegrodowego. Od samego początku istnienia Guzów przynależał do parafii św. Stanisława biskupa w Wiskitkach. W latach osiemdziesiątych XVIII w. starosta guzowski Andrzej Ignacy Ogiński, wojewoda trocki, wzniósł tu późnobarokowy dwór, który znany jest jedynie z dziewiętnastowiecznej litografii. Zapewne w tym pierwszym dworze znajdowała się kaplica, która służyła właścicielom i ich służbie. W 1797 r. dobra guzowskie objął Feliks Walezjusz Józef Łubieński, późniejszy minister sprawiedliwości Księstwa Warszawskiego, który w krótkim czasie doprowadził Guzów do rozkwitu.

Kaplica dworska cały czas spełniała swoją rolę. Wiadomo, że urodzony w Guzowie Sługa Boży Bernard Alojzy Łubieński, redemptorysta, dnia 15 XII 1846 r. w tej kaplicy został ochrzczony przez biskupa sufragana kujawsko-kaliskiego Tadeusza Łubieńskiego. O istnieniu kaplicy mówi również pamiętnik rodziny, napisany przez Różę Sobańską (zwaną Różą Sybiru), córkę właściciela Guzowa Feliksa Łubieńskiego, wydany w 1851 r. w Warszawie. W wyniku jej małżeństwa z Ludwikiem Sobańskim z Podola dobra Guzowskie przeszły w posiadanie rodu Sobańskich. W latach 1880-1894 dokonano gruntownej przebudowy dawnego dworu. W miejsce pałacu Ogińskich i Łubieńskich z 1783 r. powstał pałac Sobańskich, wzorowany na zamkach znad Loary.

W efekcie tej przebudowy powstała w latach 1892-1894 dzisiejsza kaplica, wybudowana przez Feliksa i Emilię Sobańskich. 10 VII 1894 r. została poświęcona przez biskupa sufragana warszawskiego Kazimierza Ruszkiewicza. Przez cały czas do II wojny światowej rezydował przy niej kapelan rodzinny. Po II wojnie światowej mieścił się w niej ośrodek duszpasterski. 1 VI 1984 r. arcybiskup metropolita gnieźnieńsko-warszawski Józef kard. Glemp, prymas Polski, erygował przy kaplicy parafię pw. św. Feliksa de Valois. 20 XI 1994 r. biskup łowicki Alojzy Orszulik SAC dokonał jej konsekracji w setną rocznicę powstania.

Kaplica została zbudowana w stylu renesansu angielskiego, na rzucie prostokąta, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Posiada dwuspadowy dach z sygnaturką. W ołtarzu głównym znajduje się krzyż z drewna hebanowego, niegdyś rozpoczynający stacje Drogi Krzyżowej. Na filarze z lewej strony alabastrowa figura Madonny z Dzieciątkiem w ujęciu Rafaelowskim, przeniesiona z ołtarza głównego. Witraże wykonane według szkoły paryskiej z 1896 r. – w prezbiterium św. Feliksa de Valois, twórcy zakonu trynitarskiego i św. Emilii, męczenniczki z czasów Dioklecjana. W ołtarzu bocznym jest witraż Matki Bożej z małym Jezusem i św. Janem Chrzcicielem. Tablice epitafijne – m.in. księży rodaków i sióstr zakonnych oraz portrety związane z rodziną fundatorów. Świątynię zdobią obrazy: „Ekstaza św. Franciszka z Asyżu”, „Św. Piotr w okowach”, „Apostoł Mateusz”.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski