św. Barbary w Głownie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii
Osoby

Rys historyczny: Pierwotnie Osiny należały do parafii Dmosin, o czym świadczy zapis w Liber beneficiorum Jana Łaskiego z początku XVI w. W tym czasie wieś oddawała kanonii i prebendzie Kolegiaty Łęczyckiej dziesięciny z łanów folwarcznych. W Regestach wybranych zapisek z akt działalności arcybiskupów gnieźnieńskich, wydanych przez H. Rybusa, pod datą 21 VIII 1529 czytamy: Erectio ecclesiae s. Leonardi in Osiny. Prawdopodobnie w tymże roku wybudowano w Osinach kościół filialny parafii Dmosin. W końcu XVIII w. (1783-1784) Osiny należały do parafii Dmosin – tak czytamy w Regestrze Diecezjów Franciszka Czaykowskiego – i należały do misjonarzy łowickich (s. 99), co pozwala przypuszczać, iż we wsi mógł jeszcze istnieć wspomniany kościół, a przy nim rezydował kapłan. W sto lat później (koniec XIX stulecia) Osiny nadal należały do parafii Dmosin, choć nie ma już mowy o istnieniu kościoła. Wtedy przy Osinach funkcjonowała tzw. osada fabryczna Józefów, z fabryką wyrobów miedzianych.

Drugi kościół w Głownie-Osinach został zbudowany w latach 1928-1936. Wzniesiono go na terenie ofiarowanym przez miejscową fabrykę nakryć stołowych „Norblin” ze składek pracowników tejże fabryki i pomocy finansowej jej zarządu. Autorem projektu był arch. Wiesław Lisowski. Kościół stanowił filię parafii Dmosin. Okupacja niemiecka wstrzymała prace wykończeniowe. Choć w 1941 r. przy świątyni ustanowiono rektorat, to jednak podczas okupacji hitlerowskiej nabożeństwa odprawiane tu były sporadycznie. Po wojnie uzupełniono wyposażenie wnętrza, ale rozwój wspólnoty uniemożliwiała polityka władz komunistycznych. Dopiero 6 XII 1952 r. biskup łódzki Michał Klepacz erygował przy kościele parafię pw. św. Barbary dziewicy i męczennicy. Dwa lata później wybudowano plebanię. W 2008 r. wnętrze świątyni zostało wyremontowane.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski