św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Starej Rawie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii
Osoby

Rys historyczny: Stara Rawa jest jednym z najstarszych osiedli na terenie zachodniego Mazowsza. Według legend i podań wieś założył ród Rawiczów. Prawdopodobnie tutaj znajdowała się pierwotna lokalizacja Rawy Mazowieckiej. Miejscowość znana była pierwotnie jako „Rawa”, dopiero po przeniesieniu Rawy Mazowieckiej na dogodniej położone miejsce dawną osadę zaczęto nazywać „Starą Rawą”, dla odróżnienia od Rawy Nowej, później nazwanej Mazowiecką. Przyjmuje się w związku z tym, że parafia mogła być tutaj utworzona już w pierwszej połowie XII w., a z pewnością istniała w XIII stuleciu. Możliwe, że po wspomnianych przenosinach pierwotna miejscowość podupadła i straciła na znaczeniu, stąd w potocznym przekazie spotykamy informację o odnowieniu erekcji parafii przez arcybiskupa metropolitę gnieźnieńskiego Jana Łaskiego (1510-1531) w roku 1521. Na podstawie zapisu w Liber beneficiorum Jana Łaskiego należy przyjąć, iż ponowna erekcja miała miejsce prawdopodobnie przed 1520 r., bowiem podczas spisywania tego dokumentu proboszczem parafii był ks. Jan Grotkowski herbu ogończyk, kanonik Kapituły Łowickiej i oficjał łowicki, rezydujący na stałe w Łowiczu, który zmarł w 1520 r. i który utrzymywał z własnych dochodów kapelana, sprawującego w jego imieniu duszpasterstwo w Starej Rawie oraz pomagającego mu sługę kościelnego.

W 1616 r. rodzina Potockich ufundowała do głównego ołtarza kościoła obraz Matki Bożej Wniebowziętej, który zasłaniany jest obrazem świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. W 1731 r. rozpoczęto w Starej Rawie budowę nowego, drewnianego kościoła parafialnego pod tym samym tytułem, który istnieje do dziś. Według powszechnie przyjętej informacji budowa była owocem starań biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Krzysztofa Dobińskiego, sfinansowana przez arcybiskupa metropolitę gnieźnieńskiego Teodora Potockiego, prymasa Polski. Ukończono ją ostatecznie dopiero po 20 latach, w 1751 r. Jak informuje zapis wizytacyjny archidiakona łowickiego, ks. Józefa Marcinkowskiego, z 1762 r. nowy kościół wyposażony w cztery ołtarze konsekrował bp Krzysztof Dobiński. Duszpasterstwo sprawowało tutaj dwóch kapłanów: proboszcz i wikariusz.

Jednonawowy, orientowany kościół o konstrukcji zrębowej zbudowano z drzewa modrzewiowego. Na jego wystrój, utrzymany w stylu barokowym, składają się: ołtarze boczne poświęcone św. Annie i św. Barbarze, chór wsparty na dwóch kolumnach, ambona, chrzcielnica, krzyż na belce tęczowej oraz konfesjonały przeniesione z poprzedniej świątyni. W ołtarzu głównym znajduje się – również przeniesiony z poprzedniej świątyni – obraz Matki Bożej, nazywanej Starorawską Panią, w srebrnych sukienkach wśród aniołów, zasłaniany obrazem przedstawiającym patronów parafii i flankowany ich figurami. Ołtarz zwieńczono malowidłem Świętej Trójcy. Za ołtarzem umieszczono dwie rzeźby, przedstawiające króla Dawida i Abrahama. Ściany zdobią stacje Drogi Krzyżowej, namalowane przez Kazimierza Wilczyńskiego w 1883 r. obok świątyni stoi dzwonnica o konstrukcji słupowej, wykonana z drewna, nakryta namiotowym dachem. Obie budowle oraz nagrobki znajdujące się na cmentarzu przykościelnym wpisane są do rejestru zabytków.

Na parafialnym cmentarzu grzebalnym znajduje się kaplica cmentarna pw. św. Juliusza, pochodząca z 1813 r.: murowana, otynkowana, kryta dwuspadowym dachem, posiadająca kamienną posadzkę. Uwagę zwraca jej barokowy fronton oraz ciekawy, barokowy ołtarz. Nad półkolistym oknem, znajdującym się na frontowej ścianie świątyni, umieszczona jest tablica z napisem „Boże litości, odpuść nasze winy”. Kaplica zwieńczona jest metalowym krzyżem, a do jej wnętrza prowadzą dwuskrzydłowe, drewniane drzwi.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski