Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Łęczycy

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii

Rys historyczny: Bernardyni z Zakonu Braci Mniejszych obserwantów osiedlili się w Łęczycy za sprawą Doroty z Otolskich Piwo, wdowy po cześniku płockim, która w 1632 r. zaprosiła ich na grunt przy łęczyckiej Bramie Poznańskiej, fundując dla nich drewniany klasztor i kościół. Fundację zatwierdził arcybiskup metropolita gnieźnieński Jan Wężyk, prymas Polski, który też 3 III 1632 r. dokonał jej erekcji. Świątynia otrzymała wezwanie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Poświęcił ją o. Baltazar z Witomyśla w dniu 23 V 1632 r. Jednocześnie rozpoczęto wznoszenie murowanego klasztoru i jednonawowego kościoła. 5 V 1636 r. położony został kamień węgielny pod murowane budynki klasztoru. Dzięki licznym fundatorom bracia wybudowali w latach 1636-1643 kościół, którego poświęcenia dokonano 10 IX 1652 r. Pierwotny wystrój był ubogi. W czasie potopu szwedzkiego w 1656 r. został częściowo zniszczony. Po odbudowie w 1686 r. jego ponownej konsekracji dokonał biskup sufragan gnieźnieński Wojciech Stawowski.

W 1743 r. kościół i klasztor spłonęły. Po odbudowie w drugiej połowie XVIII w. odbywały się tutaj sejmiki województwa łęczyckiego. Do roku 1864 był to kościół klasztorny bernardynów. W czasie powstania styczniowego zakonnicy zaangażowali się bezpośrednio w pomoc partyzantom, co spowodowało odwetową kasatę klasztoru w 1864 r. Kościół i klasztor przeszły wówczas pod kuratelę miejscowej parafii św. Andrzeja. Po odzyskaniu niepodległości bernardyni nie byli w stanie objąć starej placówki z powodu braku dostatecznej liczby kapłanów, dlatego w 1923 r. biskup łódzki Wincenty Tymieniecki przekazał go jezuitom, którzy zostali usunięci z niego przez hitlerowców w 1940 r. Po wojnie, w 1946 r. biskup łódzki Włodzimierz Jasiński przekazał klasztor wraz z kościołem pierwotnym właścicielom – bernardynom. W 1979 r. kolejny biskup łódzki, Józef Rozwadowski, utworzył przy kościele klasztornym ośrodek duszpasterski, a 27 I 1981 r. erygował parafię. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. przeprowadzono gruntowne prace renowacyjne w świątyni.

Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia jest budowlą wczesnobarokową, orientowaną, jednonawową z nieco węższym i niższym prezbiterium. Obecna szata wnętrza kościoła pochodzi z przełomu XVII-XVIII w. Twórcą polichromii był brat Walenty Żebrowski. Kościół posiada dwuspadowy dach, zwieńczony trójkondygnacyjną sygnaturką. Wewnątrz są sklepienia kolebkowe z lunetami wsparte na opilastrowanych filarach przyściennych, w prezbiterium na konsolach. Na sklepieniu prezbiterium widoczne jest Niepokalane Poczęcie i Bóg ojciec, a na ścianie tęczowej na kolumnach herby Królestwa i Ziemi Łęczyckiej. Rokokowy ołtarz główny posiada w części centralnej obraz Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny z ok. XVII w. oraz obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z 1887 r. W nawie kościoła znajdują się trzy pary ołtarzy bocznych, prawdopodobnie dzieła majstra snycerskiego Franciszka Etnera z lat 1764-1766 z barokowymi obrazami przedstawiającymi świętych. Na północnej ścianie nawy znajduje się marmurowe epitafium Szymona Starży Dzierzbickiego, wojewody łęczyckiego zmarłego w 1787 r. Wnętrze kościoła, urządzone w duchu teatrum sacrum, jest jednym z najpiękniejszych w całej Prowincji oo. Bernardynów.

Klasztor to budowla murowana, piętrowa, z prostokątnym dziedzińcem przylegający południowym bokiem do kościoła. Na parterze w części wschodniej znajduje się refektarz, a w części południowo-wschodniej zakrystia, oddzielona od kościoła korytarzem.

Opracowałks. kan. dr Paweł Staniszewski