Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Miedniewicach

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii

Rys historyczny: Pierwsza wzmianka o Miedniewicach pochodzi z roku 1359, kiedy wieś została wymieniona w dokumencie zawierającym układ między księciem Mazowieckim Ziemowitem a arcybiskupem gnieźnieńskim Jarosławem Bogorią Skotnickim (1276-1376). Miedniewice są tu wzmiankowane jako miejscowość należąca do księcia Mazowieckiego Ziemowita IV (1352-1425). Od roku 1468 Miedniewice były własnością królewską, włączoną do obszaru administracyjnego starostwa grodowego sochaczewskiego. Historia parafii wiąże się z podaniem, że w 1674 r. miejscowy gospodarz Jakub Trojańczyk kupił na odpuście w Studziannie drzeworyt przedstawiający Świętą Rodzinę. Zawiesił go w stodole i często się przed nim modlił. Nad stodołą zaczął pojawiać się dziwny blask, który przyciągnął sąsiadów. Oni również zaczęli się modlić przed obrazem i doświadczać nadzwyczajnych łask. Mikołaj Wiktoryn Grudziński, właściciel wsi, wystąpił do biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego o powoła nie komisji teologicznej dla zbadania prawdziwość tych cudów. Biskup Wierzbowski po przeczytaniu i analizie opisu wydarzeń wydał orzeczenie o uznaniu i aprobacie zaistniałych cudów.

W 1677 r. starosta M. W. Grudziński za zgodą bp. Wierzbowskiego rozebrał drewnianą stodołę i rozpoczął budowę kaplicy. Do dnia dzisiejszego przetrwała dębowa socha, na której był zawieszony cudowny obraz. Można ją zobaczyć i dotknąć z tyłu ołtarza głównego. W związku z napływem coraz większej rzeszy pielgrzymów wspomniany właściciel wsi zaczął czynić starania, aby opiekę na tym świętym miejscem objęli na stale zakonnicy. W dniu 19 III 1686 r. odbyło się uroczyste wprowadzenie ojców reformatów do drewnianego klasztoru. 1 VII 1692 r. rozpoczęto budowę murowanego klasztoru, którą ukończono w 1702 r. Liczne cuda i łaski otrzymywane przed wizerunkiem Świętej Rodziny przyciągały do Miedniewic rzesze ludzi. W tej sytuacji ojcowie reformaci rozpoczęli budowę obecnej, murowanej świątyni. W 1731 r. biskup sufragan gnieźnieński Józef Michał Trzciński położył kamień węgielny pod budowę prezbiterium. Drugi kamień fundamentalny pod budowę nawy głównej położył arcybiskup metropolita gnieźnieński Teodor Potocki, prymas Polski. Dotychczasową kaplicę przekazano do parafii Kurdwanów. Budowa kościoła trwała 17 lat i została ukończona w 1748 r. 28 IX 1755 r. odbyła się konsekracja barokowej świątyni na cześć Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa oblubieńca, której dokonał arcybiskup gnieźnieński Adam Ignacy Komorowski, prymas Polski. Przez okres blisko stu lat nie ustawały cuda i łaski przed ołtarzem Świętej Rodziny. W związku z tym zakonnicy rozpoczęli przygotowania do koronacji wizerunku.

W dniu 8 VII 1764 r. Kapituła Watykańska przy Bazylice św. Piotra w Rzymie uznała obraz za cudowny, a 7 VI 1767 r., w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Ignacy Krasicki, późniejszy biskup warmiński, dokonał uroczystej koronacji obrazu. Była to jedna z pierwszych uroczystości koronacyjnych na ziemiach polskich. Po powstaniu styczniowym rząd carski skasował klasztor ojców reformatów i zakazał pielgrzymowania do sanktuarium. Po I wojnie światowej została założona parafia prowadzona przez księży diecezjalnych. W 1919 r. erygował ją arcybiskup metropolita warszawski Aleksander kard. Kakowski. W 1966 r. arcybiskup metropolita gnieźnieńsko-warszawski Stefan kard. Wyszyński, prymas Polski, przekazał pieczę nad Sanktuarium i parafią franciszkanom konwentualnym. Miedniewicki zespół kościelno-klasztorny to jeden z naj cenniejszych zabytków architektury barokowej na zachodnim Mazowszu.

Świątynię zbudowano według planów architektów Józefa Fontany i Tomasza Belottiego. To budowla orientowana, murowana, jednonawowa, z zakrystią i chórem zakonnym za ołtarzem. W ołtarzu głównym znajduje się łaskami słynący wizerunek Świętej Rodziny, podtrzymywany przez dwa anioły. Jest on zasłaniany obrazem Matki Bożej Częstochowskiej w sukience ze srebrnej blachy. W kościele znajduje się sześć ołtarzy bocznych: po prawej stronie poświęcone św. Józefowi, św. Piotrowi z Alkantary i św. Janowi Nepomucenowi, a po lewej św. Franciszkowi z Asyżu, św. Antoniemu z Padwy i św. Bonawenturze Serafickiemu. Na ścianach bocznych zawieszono sześć dużych obrazów, których treść jest związana z dziejami Sanktuarium.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski