Matki Bożej Królowej Polski w Iłowie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii
Osoby

Rys historyczny: Parafia została erygowana prawdopodobnie w XII w. Pierwsze znane nam wzmianki o Iłowie i kościele można spotkać w dokumencie księcia Konrada Mazowieckiego z 1226 r. Wspomniany jest tam Iłów cum ecclesiae, stąd należy przypuszczać, iż kościół istniał już w XII w. Kolejny drewniany kościół poświęcono w 1494 r., następny zaś wzmiankowany jest w 1578 r. W 1603 r., kiedy wizytował go biskup poznański Wawrzyniec Goślicki, kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny posiadał cztery drewniane ołtarze, a dach na nim wymagał naprawy. Przy kościele, na plebańskim placu, stała szkoła parafialna i dwa domy wikariuszów, wszystkie w dobrym stanie. Kościół restaurowano w 1672 r. Sto lat później, w 1772 lub 1773 r., na skutek pożaru uległ zniszczeniu.

Obecny murowany kościół wystawiony został w 1781 r. z fundacji hrabiego Augusta Dębskiego i hrabiego Adama Lasockiego, kasztelana sochaczewskiego, późniejszego marszałka Trybunału Koronnego. Odnowiony w 1868 r. uległ spaleniu w końcu roku 1914, podczas działań wojennych. Odbudowany został w 1921 r. Podczas okupacji niemieckiej zamieniono go na magazyn zbożowy. Po ponownym spaleniu, w 1944 r., świątynia zo stała odnowiona w roku 1948. Duże zasługi przy jej rekonstrukcji miał ks. prał. Wacław Karłowicz, powstaniec war szawski ps. „Andrzej Bobola”, honorowy obywatel Warszawy, pierwszy po wojnie proboszcz w Iłowie. W 1969 r. świątynię zniszczył kolejny pożar, ocalała jedynie kaplica i zakrystia. Po ponownej odbudowie kościół został konsekrowany 14 IX 1976 r. przez biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej Jerzego Modzelewskiego, delegowanego przez Stefana kard. Wyszyńskiego, prymasa Polski.

W założeniu architektonicznym jest to kościół późnobarokowy, orientowany, murowany z cegły i otynkowany, usytuowany na niewielkim wzniesieniu. Zbudowany na rzucie prostokąta, salowy, z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, przy którym od strony północnej zlokalizowano zakrystię, a od strony południowej kaplicę św. Stanisława Kostki. Wnętrze przykryte jest płaskimi stropami, a kaplica dwupoziomową kopułą z kolistym przeźroczem. Elewacje boczne kościoła zostały rozczłonkowane uproszczonymi pilastrami, pomiędzy którymi istnieje podział ramowy.

Fasada jest trójdzielna, opilastrowana, z głównym wejściem i oknem na osi. Wewnątrz ołtarz główny, pochodzący z drugiej połowy XX w., poświęcony jest Krzyżowi Świętemu. Dodatkowo zdobią go rzeźby św. Józefa i św. o. Pio. Ołtarze boczne dedykowane są: lewy – Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, a prawy – Patronce parafii, Matce Bożej Królowej Polski. Znaczące zabytki: rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego z przełomu XVI i XVII w. i wczesnobarokowy kielich z 1624 r., ufundowany przez proboszcza Szymona Gmorka. Ponadto na cmentarzu parafialnym znajduje się wpisana do rejestru zabytków drewniana kaplica cmentarna z XVII w. Dzięki polonii amerykańskiej kościół w 1987 r. został wyposażony w 18-głosowe organy i ołtarz posoborowy.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski