Czcigodni Bracia w kapłaństwie,
Osoby życia konsekrowanego,
Droga Młodzieży, Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. Jesteśmy perłami dla Jezusa

Wysłuchaliśmy słów Chrystusa, który przez różne porównania pragnie przekazać nam tajemnicę obecności Bożej miłości w życiu każdego z nas. Rzeczywistość Królestwa Bożego to sam Bóg działający z mocą, swoją miłością stwórczą, zbawczą, uświęcającą w historii świata i w naszej codzienności. Jezus mówi nam, że miłość Boga do nas jest jak skarb ukryty w roli (por. Mt 13, 44). Jest on zakopany, ukryty w roli naszego człowieczeństwa. Powstaliśmy bowiem z prochu ziemi i ożywczego tchnienia ust Bożych (por. Rdz 2,7). Jednak, aby odnaleźć życie Boga w nas, trzeba zaryzykować wszystko i zainwestować wszystko. To pokazuje nam jaką rzeczywiście wartość ma ten ewangeliczny skarb dla nas. My jesteśmy zdolni do tak radykalnego zaangażowania, bo wcześniej Bóg sam poświęcił całego siebie dla nas. Mówi o tym drugie porównanie dzisiejszej perykopy ewangelicznej.
Miłość Boga ku nam podobna jest do kupca poszukującego pięknych pereł (por. Mt 13, 45). Bóg jest nie tylko znawcą piękna, lecz samym Pięknem i jego Twórcą. Każdy z nas jest dla Jezusa, tą «jedyną, drogocenną perłą» ukrytą w głębinach oceanu, którą odnajduje i dla której sprzedaje wszystko, co posiada, aby wyłowić ją z otchłani grzechu.

Apostoł Piotr przypomina nam: «Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa» (1P 1,18-19). Zbawienie jest nie tylko rzeczywistością osobistą, lecz także wspólnotową. Jesteśmy odpowiedzialni jedni za drugich i Bóg powołuje nas razem. O tym przypomina nam porównanie Miłości Bożej do rybackiej sieci, która «zagarnia ryby wszelkiego rodzaju» (Mt 13,47). W sercu Boga jest miejsce dla każdego!

2. Różne drogi powołania

Każdy z nas, Drodzy Bracia i Siostry, przyjął dar Bożego królowania w swoim życiu poprzez sakrament Chrztu świętego, umacnia swoją wieź z Bogiem w Eucharystii, a moc Ducha otrzymana w sakramencie bierzmowania uzdalnia nas do bycia dziś świadkami Chrystusa (por. Dz 1, 8)! We wspólnocie Kościoła królowanie Boże wyraża się także poprzez różnorodne posługi, zaangażowania i powołania.

Trwa w naszej diecezji Rok Powołaniowy upamiętniający 20. rocznicę inauguracji naszego Wyższego Seminarium Duchownego w Łowiczu. Trwa także ufna modlitwa o dar nowych i świętych powołań. Pragnę tutaj podziękować tym wspólnotom parafialnym, które już podjęły trud modlitwy o święte powołania kapłańskie, konsekrowane i małżeńskie poprzez inicjatywę «Niedziel Ewangelizacyjnych». Od kilku miesięcy co niedzielę w innej parafii naszej diecezji wraz z Redaktorami „Gościa Niedzielnego”, klerykami naszego Seminarium, osobami konsekrowanymi i innymi przedstawicielami różnorodnych powołań powierzamy tych, którzy rozeznają drogę ich życia oraz tych, którzy już podjęli dar powołania prosząc dla nich o wytrwałość i świętość.

Przygotowujemy się także z całym Kościołem powszechnym do Roku Życia Konsekrowanego, który zapowiedział Ojciec Święty Franciszek. Zostanie on uroczyście inaugurowany 30 listopada 2014 roku w pierwszą niedzielę Adwentu i będzie trwał do 2 lutego 2016 roku.

W diecezji łowickiej z Bożej łaskawości są obecne różnorodne formy i charyzmaty życia konsekrowanego. Najliczniejsze i najbardziej znane to czynne wspólnoty zakonne. Wśród nich jest 36 wspólnot żeńskich i 12 wspólnot męskich. Na terenie naszej diecezji są 3 żeńskie wspólnoty klauzurowe, które obejmują swoją modlitwą i pokutą życie i sprawy każdego z nas. Wśród nowych form życia konsekrowanego dziękujemy Bogu za dar księdza pustelnika, pierwszej dziewicy konsekrowanej oraz trzech wdów konsekrowanych.
W tej bogatej palecie dróg w powołaniu konsekrowanym pragnę przedstawić Wam dzisiaj, drodzy Bracia i Siostry, jeszcze jedną możliwość odpowiedzi na dar powołania, a jest nią konsekracja świecka. Powołanie mniej znane i bardziej ukryte, a przecież tak cenne i potrzebne dla różnorakich potrzeb współczesnego świata w dobie Nowej Ewangelizacji.

3. Świecka konsekracja

Świecka forma życia konsekrowanego została zatwierdzona przez Kościół stosunkowo niedawno, bo blisko 70 lat temu, dnia 2 lutego 1947 roku przez papieża Piusa XII. Refleksję nad darem tego powołania w Kościele pogłębił Sobór Watykański II. W Dekrecie o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis z 1965 roku w numerze 11 czytamy: «Instytuty świeckie, choć nie są instytutami zakonnymi, realizują jednak prawdziwie i całkowicie ślubowanie rad ewangelicznych, uznane przez Kościół. Ślubowanie to konsekruje mężczyzn i Kobiety, świeckich i duchownych prowadzących życie wśród świata».

Także św. Jan Paweł II podkreślił charyzmatyczną rolę świeckich konsekrowanych w numerze 10 Adhortacji apostolskiej Vita Consecrata: «Poprzez syntezę świeckości i konsekracji, która jest ich cechą specyficzną, zamierzają przepajać społeczeństwo nowymi energiami Królestwa Chrystusowego, dążyć do przemiany świata od wewnątrz mocą Błogosławieństw. W ten sposób, choć dzięki swej całkowitej przynależności do Boga są w pełni poświęceni Jego służbie, ich działalność w normalnych warunkach życia w świecie przyczynia się za sprawą Ducha Świętego do ożywienia duchem Ewangelii różnych form rzeczywistości świeckich».

Ojciec święty Franciszek dnia 10 maja 2014 roku tak mówił do zebranych świeckich konsekrowanych: «Czynicie wiele dobra w Kościele z odwagą, bo trzeba odwagi, by żyć w świecie. Liczni z was mieszkają samotnie, a przez wasze mieszkania przechodzi wielu ludzi; niektórzy zaś żyją w małych wspólnotach. Prowadzić na co dzień życie w świecie, a jednocześnie strzec tego wymiaru kontemplacyjnego, skierowanego ku Bogu i zarazem w konfrontacji ze światem, kontemplować rzeczywistość – tak piękno świata, jak i wielkie grzechy społeczeństwa, odstępstwa – zawsze wiąże się z napięciem. Dlatego wasze powołanie jest fascynujące, bo prowadzi tam, gdzie chodzi o zbawienie nie tylko osób, ale instytucji, tylu świeckich instytucji koniecznych na świecie».

4. Świadectwo życia i pracy

Instytuty świeckie to bardzo aktualna i pociągająca propozycja dla mężczyzn i kobiet, w których Duch Święty wzbudza pragnienie życia dla Boga z równoczesnym angażowaniem się w sprawy świata, by przemieniać go w duchu Ewangelii.

Na świecie jest około 40 tysięcy świeckich konsekrowanych, w Polsce 1200. Są odrębne instytuty dla kobiet, mężczyzn i kapłanów diecezjalnych. Niektórzy z nich żyją samodzielnie inni mogą zamieszkać z kimś z rodziny. Istnieją też pewne formy wspólnoty życia wiążące się z podejmowaną posługą apostolską.

Co jest specyfiką świeckiej konsekracji? Głębokie zjednoczenie z Bogiem pośród świata. Możemy powiedzieć, że świeccy konsekrowani naśladują szczególnie Jezusa w czasie Jego ukrytego życia w Nazarecie (por. Łk 2, 51-52). Tam cały należał do Ojca jako Syn, który kochał miłością czystą, ubogą i posłuszną. Tam pracował jako cieśla, modlił się, przebywał z ludźmi. Ukryte życie Jezusa trwało około trzydziestu lat. To bardzo wiele, w porównaniu z niespełna trzema latami działalności publicznej i trzema dniami misterium paschalnego. Poprzez te proporcje Bóg chce nam powiedzieć coś bardzo ważnego. Dla Niego liczy się nasza codzienność!

Także dziś można spotkać wielu ludzi oddanych swoim zawodom: lekarzy, dyplomatów, wykładowców, polityków, rolników, bankierów, właścicieli firm, dziennikarzy, pedagogów, robotników, którzy zewnętrznie nie różnią się niczym od innych ludzi. Jednak ich serca są głęboko zjednoczone z Bogiem poprzez śluby trzech rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, które jeszcze ściślej upodobniają ich do Chrystusa. Poprzez swoje świadectwo życia i postawy oparte na wartościach ludzkich i chrześcijańskich stają się oni żywą Ewangelią w swoich środowiskach pracy i zamieszkania. Mogą bowiem docierać do tych środowisk, gdzie ani kapłan ani osoby zakonne dotrzeć nie mogą z ewangelicznym przesłaniem. Pokazują oni, że prawdziwie «Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru […] by się stali na wzór obrazu Jego Syna», jak przypomniał nam dziś św. Paweł w Liście do Rzymian (8, 28-29).

5. Troska o świeckie konsekracje

Drodzy Bracia Kapłani, ukazujcie piękno tego powołania w Waszym głoszeniu Dobrej Nowiny i posłudze kierownictwa duchowego. Może dzięki temu osoby poświęcone Waszej duszpasterskiej trosce odnajdą właściwą im drogę życia oraz swoje miejsce w Kościele i świecie. Drodzy Rodzice, Katecheci i Wychowawcy pośród wielu możliwości wyboru dróg życiowych miejcie na uwadze także tę perspektywę wyboru życiowego powołania, kiedy młodzi ludzie przychodzą do Was prosząc o radę.

Droga Młodzieży, niech towarzyszy Wam i wszystkim poszukującym sensu życia i drogi powołania modlitwa młodego króla Salomona, który prosił Boga nie o bogactwa czy sukces, lecz o mądrość serca i dar rozeznania: «O Panie, Boże mój […] ja jestem bardzo młody. Brak mi doświadczenia. […] Racz więc dać Twemu słudze serce pełne rozsądku do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra i zła» (1 Krl 3,7.9) Niech Bóg spełni Wasze pragnienia i da Wam serca mądre i rozsądne w podążaniu drogami Jego woli! Maryja, Matka Chrystusa i Matka powołań niech Was wspiera w waszych dążeniach.

A każdemu z nas niechaj towarzyszy Boże błogosławieństwo: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!

+ Andrzej Franciszek Dziuba