L. dz. 725/2008

Odkrywać Powołanie w Szkole Chrystusa

List pasterski Biskupa Łowickiego na IV niedzielę Wielkanocy ?
Chrystusa Dobrego Pasterza (13 IV 2008 r.)

Bracia w Kapłaństwie,
Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia,

?Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na swoje żniwo? (Łk 10,2). W dniu dzisiejszym Kościół na całym świecie przeżywa 45 Światowy Dzień Modlitw o Powołania.
Tradycyjnie niedziela ta jest nazywana Niedzielą Chrystusa Dobrego Pasterza. W Ewangelii, która przed chwilą usłyszeliśmy Pan Jezus nazywa siebie bramą owiec. W innym miejscu mówi zaś o sobie: ?Ja jestem dobrym pasterzem znam owce moje a one Mnie znają? (J 10,14). W tych prostych zdaniach, zawarta jest głęboka prawda: Bóg Ojciec posłał na świat swego Syna, aby ludzie rozpoznali w Nim Dobrego Pasterza i poszli za Nim: ?Ja jestem bramą. Jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony? (J 10,9).

1. Mamy szansę spotkać Chrystusa w życiu

Od dwudziestu wieków Kościół przychodzi do człowieka z tym samym Bożym Orędziem zbawienia. Wielu odnajduje w nim pokrzepienie, wielu sens życia. Dla innych niestety, pochłoniętych tylko sprawami tego świata, są to słowa mało lub nic nieznaczące. Ale i oni doświadczeni życiem często wracają, aby słuchać Ewangelii i na nowo odnaleźć radość przyjaźni z Bogiem. Szukają kapłanów, sióstr zakonnych, świeckich, którzy pomogliby im odnaleźć utraconą nadzieję.

Iść za głosem Chrystusa ? Dobrego Pasterza, oznacza stać się uczniem Chrystusa, wybrać Go, jako swego Nauczyciela i Przewodnika. Nie jest to jednak decyzja jednorazowa. Uczeń Chrystusa musi ciągle przebywać ze swym Nauczycielem ? iść za Nim, tak jak owce za pasterzem: ?Owce słuchają Jego głosu; On woła swoje owce po imieniu? one postępują za Nim, ponieważ głos Jego znają? (J 10,3-4). W takiej to perspektywie każdy chrześcijanin powinien patrzeć na historię swego życia. Podążać za głosem Dobrego Pasterza, to najpiękniejsze wypełnienie każdego chrześcijańskiego powołania.

Każdy człowiek ? nie tylko kapłan czy siostra zakonna ? jest wezwany, aby odczytywać historię swego życia, jako nieustanne wezwanie do pójścia za Chrystusem. Stać się uczniem Chrystusa, naśladować Chrystusa, to tak jak On być dla innych, poświęcić bliźnim swoje życie.

2. Odkryć Zbawiciela w powołanych

Ojciec i matka realizują to powołanie przede wszystkim we wspólnocie rodzinnej. Być dobrym ojcem, dobrą matką, budować prawdziwie chrześcijańską wspólnotę rodzinną, to najbardziej powszechne powołanie. Wskazując swym dzieciom na Chrystusa, rodzice doskonale znają wagę słów z dzisiejszej Ewangelii: ?za obcym nie pójdą, lecz
będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych? (J 10,5). Aby dziecko wchodząc w dorosłe życie wybrało Chrystusa jako swego Pasterza,
musi u boku rodziców dobrze poznać Jego głos, zapoznać się z Nim, pokochać Go.

Także kapłan spełnia swe powołanie jako ojciec. Jego ojcowska miłość wyraża się w słowie, postawie, modlitwie, w tym jak sprawuje sakramenty, jak troszczy się o swoich parafian: o dziecko w szkole, młodzież, rodzinę przeżywającą swoje radości i smutki, o ludzi chorych
i samotnych. Ale powołanie kapłańskie to więcej niż zwykłe ludzkie zatroskanie. Kapłan niesie wiernym bezcenną pomoc na drodze zbawienia. Jest nią głoszenie Słowa Bożego oraz sprawowanie świętych sakramentów, szczególnie Eucharystii i sakramentu pojednania. To właśnie ta część posługi kapłańskiej jest dla świata najcenniejszym skarbem, poprzez który Dobry Pasterz prowadzi swoje owce: ?Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony? (J 10,9).

W tej najważniejszej dla nas drodze towarzyszą nam także siostry
i bracia zakonni. Jak przypomina nam Ojciec Święty Benedykt XVI:
?ta rzesza zakonników i sióstr zakonnych, przynależących do licznych instytutów życia kontemplacyjnego i aktywnego, ma ?do dziś bardzo ważny udział w ewangelizowaniu świata? (Ad gentes, 40). Poprzez modlitwę nieustanną i wspólnotową, osoby zakonne z klasztorów kontemplacyjnych wstawiają się nieustannie za całą ludzkość; natomiast osoby konsekrowane ze zgromadzeń czynnych ? poprzez ich różnorodna formę aktywności charytatywnej ? niosą wszystkim żywe świadectwo miłości i miłosierdzia Boga? (Orędzie na XLV Światowy Dzień Modlitw
o Powołania 2008, 6).

Każdy z powołanych do kapłaństwa czy życia konsekrowanego nosi w swoim sercu jedyną i niepowtarzalna historię daru i tajemnicy powołania. Nierzadko wpisuje się w nią świadectwo wiary rodzinnego domu, przykłady życia kapłanów, sióstr zakonnych, radosna przygoda przyjaźni z Chrystusem. Każdy kapłan, siostra zakonna dobrze pamiętają dzień, kiedy odpowiedzieli Panu Bogu ?tak?. Bożego wezwania nie był
w stanie zagłuszyć żaden inny głos, żadna kultura antypowołaniowa. Jakże potężny jest Bóg, który w każdym czasie znajduje drogę do ludzkiego serca.

3. Autentycznie żyć Słowem Boga

Zmartwychwstały Chrystus pragnie jednak, aby wszystkie serca otworzyły się na Jego łaskę. Przeczytany dzisiaj fragment Dziejów Apostolskich zawiera bardzo ważne świadectwo: Żydzi, którzy słuchali Piotra ?przejęli się do głębi serca: Cóż mamy czynić bracia? ? pytali Piotra i pozostałych Apostołów? (Dz 2, 14.37). Jakże potrzeba nam ? ludziom XXI wieku takiego przejęcia się do głębi serca Bogiem obecnym i działającym pośród nas.

Jakże nie wspomnieć w tym miejscu ewangelicznego obrazu przejęcia się Chrystusa, jaki przypomina nam w tegorocznym Orędziu na Dzień Modlitw o Powołania Ojciec Św. Benedykt XVI: ?Jezus wzruszył się sytuacją tłumu, gdyż podczas przechodzenia przez miasta i wsie spotykał ludzi zmęczonych i wyczerpanych jak owce bez pasterza (por.
Mt 9,36). To z tego spojrzenia miłości wypływało zaproszenie skierowane do uczniów: Proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje (Mt 9,38)? (Orędzie?, 2).

Odpowiadając na to wezwanie Chrystusa, przy wielu okazjach, zachęcam Was, Drodzy Kapłani oraz Was, Siostry i Bracia do ufnej modlitwy w intencji powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Modlitwa płynąca z serca pełnego wiary, zatroskanego o Kościół
i drugiego człowieka, może być pomocą dla tych, którzy słyszą głos Chrystusa, ale nie mają dość siły, aby na ten głos pozytywnie odpowiedzieć i pogrążają się w smutku.

4. Bądźmy odpowiedzialni za powołania

Proszę Was, Drodzy Diecezjanie o modlitwę o nowe święte powołania do naszego Łowickiego Seminarium, a także do życia konsekrowanego. Dziękuje kapłanom i każdej wspólnocie za trwanie na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem w każdą I niedzielę miesiąca. Dziękuję za każdą duszpasterską inicjatywę, pomagającą młodym ludziom usłyszeć delikatne pukanie Chrystusa, a wśród nich za czwarte już Diecezjalne czuwanie w intencji powołań, w jakim miałem radość uczestniczyć wczoraj w parafii Św. Wawrzyńca w Kutnie. Dziękuję wszystkim, którzy modlą się za kapłanów, siostry i braci zakonnych, alumnów naszego łowickiego Seminarium, także w ramach powstającego Stowarzyszenia Przyjaciół Seminarium.

Niech radość Wielkanocy umocni wszystkich powołanych, a tym, którzy słyszą słowa: Pójdź za mną niech Zmartwychwstały Chrystus doda odwagi.

Z serca Wam błogosławię

Andrzej F. Dziuba
Biskup Łowicki

Łowicz, Święto Bożego Miłosierdzia 2008