Ks. Tadeusz postawił bardzo silny akcent na osobiste spotkanie z Panem w Słowie Bożym, dlatego też każdego dnia alumni musieli wychodzić na pustynię swojego serca, aby tam spotkać się z Jezusem w Jego słowie. Ojciec Tadeusz przeprowadził kleryków przez wiele sytuacji biblijnych pokazując, że mają one miejsce w naszym życiu również dzisiaj. Pomocne było też stwierdzenie, że modlitwa powinna dotykać serca, a nie skupiać się jedynie na intelekcie. Klerycy przeżyli ten święty czas nie tylko na medytacji Słowa Bożego, ale także trwając przy Jezusie ukrytym w Najświętszym Sakramencie. Pomocne w dobrym przeżyciu tych dni było „silentium sacrum”, czyli milczenie; milczenie nie tylko języka, ale również – jak przypomniał rekolekcjonista – oczu i uszu, gdyż tylko wtedy człowiek jest w stanie poznać samego siebie i wejść w dialog z Panem, który mówi w ciszy.