Łowicz, 18 października
2008 r.

 

L.
dz. 3106/2008

 

 

 

 

Świętość sensem i celem życia uczniów Chrystusa

 

Zaproszenie do udziału w Uroczystości Św. Wiktorii

w dniu 11 listopada 2008 r.

 

 

 

Drodzy
Bracia w kapłaństwie,

Bracia i
Siostry życia konsekrowanego,

Drodzy
Diecezjanie!

 

1. Świętość odkrywa sens życia

 

Ludzie podejmują nieustannie trud i zobowiązanie pracy z nadzieją na
coraz lepsze warunki i jakość życia obecnych i przyszłych pokoleń. Człowiek
pragnie dobra i dla spełnienia swego pragnienia gotów jest poświęcić swój czas,
siłę i talent w twórczym zaangażowaniu nad budowaniem lepszego jutra.

To prawda, że w swych myślach, pragnieniach i działaniu zwróceni
jesteśmy ku przyszłości. Dlaczego więc Kościół zaprasza nas do spojrzenia
w przeszłość, w historię życia ludzi z odległych czasów i zupełnie odmiennych
warunków? Jaki jest sens i jakie znaczenie wspominania dzisiaj, w XXI wieku,
osób z początków pierwszego lub końca drugiego tysiąclecia?

Praktyka wspominania i kultu świętych, nawet tych, którzy żyli w odległych czasach, uzasadniona jest prawdą o odwiecznej woli Boga względem
ludzi wszystkich czasów, każdego stanu i każdego pokolenia. Wolą Boga względem
każdego człowieka jest jego uświęcenie. Wobec nieustannej zmienności świata i
zupełnie różnych warunków życia kolejnych pokoleń, to jedno pozostaje niezmienne – celem ludzkiego życia jest osiągnięcie
świętości, a dążenie do niej jest ostatecznym sensem wszelkiego ludzkiego
zaangażowania.

W samej historii życia osób świętych ważne są nie tyle warunki i zewnętrzne okoliczności, co doświadczenie łaski Bożej, doświadczenie
osobistego zjednoczenia z Bogiem, które pozwoliło tym ludziom osiągnąć
świętość.

 

2. Nasi patroni

 

To właśnie łaska Boża dała Świętej Wiktorii siłę ducha, dzięki której ta
żyjąca w III wieku w Rzymie młodziutka dziewczyna dla Chrystusa odmówiła
małżeństwa z patrycjuszem ze znakomitego rodu, a następnie z godnością przyjęła
wyrok śmierci i samą egzekucję. Świadectwo jej krótkiego życia i męczeńskiej śmierci mówi nam, że wobec doświadczenia obecności Boga w ludzkim sercu zarówno powaby życia doczesnego jak i cierpienie publicznego
poniżenia, więzienia i bolesnej śmierci, stają się zupełnie nieistotne. Kto
prawdziwie doświadczył w swoim sercu miłości Boga, nie jest już w stanie ponad
właściwą miarę miłować świata ani nawet samego siebie.

Tę samą prawdę przekazuje nam jakże odmienna w zewnętrznych
okolicznościach i w samym przebiegu historia życia błogosławionego Honorata
Koźmińskiego, który obok Świętej Wiktorii jest drugim głównym patronem naszej
diecezji. W tym roku 16 października obchodziliśmy dwudziestą rocznicę jego
beatyfikacji dokonanej przez Sługę Bożego Jana Pawła II w dziesiątą rocznicę
jego wyboru na Stolicę Piotrową.

Błogosławiony Honorat, jako młody patriota był uwięziony przez władze
carskie w Warszawskiej Cytadeli. Przeżywał wtedy okres młodzieńczego buntu
przeciw Bogu i Kościołowi. Z bliskiego śmierci stanu rozpaczy uratowało go
mistyczne doświadczenie spotkania z Chrystusem, który według późniejszego
świadectwa samego Ojca Honorata przyszedł do jego celi i ?łagodnie do wiary
doprowadził”. Od tego mistycznego spotkania całe życie Błogosławionego Honorata
przeniknęło palące pragnienie ?…aby ludzie poznali Miłość Boga”.

To pragnienie dzielenia się osobistym doświadczeniem miłości Bożej
doprowadziło Honorata do złożenia ślubów zakonnych, a następnie do nieustannej
i jakże owocnej pracy apostolskiej pomimo prześladowań ze strony władz
carskich. Przeżywanie obecności Boga w sercu sprawiało, że Ojciec Honorat
spełniał posługę kapłańską i tworzył nowe wspólnoty życia zakonnego w warunkach
niewoli Ojczyzny, które jak się wydawało całkowicie wykluczają jakąkolwiek
pracę duszpasterską. Ponownie zatem możemy stwierdzić, że osobiste
doświadczenie łaski Bożej pozwala wypełniać powołanie i dążyć do świętości w
każdych okolicznościach i warunkach życia.

 

 Drodzy Bracia w kapłaństwie,

Bracia i Siostry życia konsekrowanego,

Drodzy Diecezjanie!

 

3. Nasza sytuacja

 

Spójrzmy teraz na samych siebie. Żyjemy i pracujemy dla naszej
przyszłości z nadzieją na osiągnięcie dobra, które przyniesie nam szczęście.
Zgodnie z odwieczną i niezmienną wolą Boga także i my, wraz ze wszystkimi
ludźmi obecnych czasów, jesteśmy zaproszeni do świętości. Ona Bowiem jest
największym dobrem człowieka i ona przynosi człowiekowi największe szczęście.
Czy jednak możliwe jest osiągnięcie stanu świętości w dzisiejszych warunkach
życia?

 Wiele osób twierdzi, że wobec nasilających się przejawów niewiary i zła
moralnego w otaczającym nas świecie niemożliwe jest nie tylko osiągnięcie
świętości, ale nawet samo zachowanie wiary i praktyki życia zgodnego z nauką Kościoła.

 Kościół dostrzega i nie chce uciekać od trudu kształtowania powołania do
życia w rodzinie, w kapłaństwie, życiu zakonnym, w życiu samotnym. Kościół
dostrzega także zwiększającą się liczbę rozwodów i osób żyjących bez sakramentu
małżeństwa, kłopoty z wychowaniem młodzieży i coraz częstszych przypadkach
braku najbardziej podstawowej troski i miłości rodziców wobec dzieci. Tak
wpływa na wspólnotę Kościoła współczesny świat, a zatem warunki i okoliczności,
w jakich żyją dzisiaj wyznawcy Chrystusa.

 Jaką możemy i jaką powinniśmy dać odpowiedź na pytanie o możliwość
osiągnięcia świętości w takich warunkach i okolicznościach działalności
Kościoła? Świadectwo świętych – chociażby patronów naszej diecezji – Świętej
Wiktorii i Błogosławionego Honorata – mówi nam, że nie okoliczności życia, lecz
otwarcie serca na działanie łaski Bożej jest warunkiem życia zgodnego z wiarą i osiągnięcia świętości.

 

4. Świętość jest możliwa

 

Zamiast zatem rozglądać się dokoła i bezradnie rozkładać ręce wobec
kolejnych przejawów niemocy duchowej i zła w otaczającym nas świecie, jako
uczniowie Chrystusa powinniśmy zjednoczyć się w wytrwałym i mocnym wołaniu o
dar łaski Bożej dla naszych serc, o żywe i niezaprzeczalne doświadczenie
miłości Bożej w nas. Doświadczenie, które uzdolni zarówno kapłanów, osoby życia
konsekrowanego jak i małżonków, a także wszystkich wiernych do panowania duchem
nad okolicznościami i warunkami, jakie znajdujemy w otaczającym nas świecie.

 Dlatego właśnie zapraszam Was bracia kapłani, zapraszam zgromadzenia
zakonne i wszystkich wiernych do udziału w Uroczystości ku czci Świętej Wiktorii, jaka odbędzie się 11 listopada w Łowiczu. Będzie to
nasza wspólna modlitwa za przyczyną Patronki naszej diecezji o łaskę
doświadczenia obecności Boga i mocy Jego miłości w naszych sercach.

 

Uroczystość rozpocznie się w kościele
Świętego Ducha o godz. 10⁰⁰, skąd w procesji z relikwiami Świętej
Wiktorii przejdziemy Alejami Sienkiewicza na Stary Rynek, gdzie zatrzymamy się, aby zanosić do Boga modlitwy za naszą
Ojczyznę, diecezję i Łowicz, oraz świętymi relikwiami pobłogosławić miastu i całej diecezji. Następnie udamy się do Bazyliki Katedralnej, gdzie odprawiona
zostanie Msza święta pontyfikalna w intencji Was wszystkich.

 

Oczekując spotkania w tym dniu z liczną rzeszą kapłanów,
osób życia konsekrowanego i wiernych, wszystkim diecezjanom z serca
błogosławię.

 

                                               W
imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

 

 

 

                                               Andrzej
F. Dziuba

 

                                               Biskup
Łowicki