508. Obłóczyny, czyli nałożenie stroju duchownego.
Sutanna jest znakiem przynależności do Chrystusa, znakiem umierania dla świata doczesnego i życia dla wieczności. W tym szczególnym dniu alumnom towarzyszyły rodziny, księża, siostry zakonne, przyjaciele i znajomi. Cała wspólnota Seminarium modliła się, aby obłóczani mogli przyoblec się w nowego człowieka, a odrzucić starego, grzesznego.
Liturgii przewodniczył rektor Seminarium, ks. dr Sławomir Wasilewski, także z jego rąk klerycy otrzymali sutanny. W czasie homilii przewodniczący Eucharystii zwrócił uwagę na fakt, że sutanna, która staje się znakiem dla wszystkich spotykających się z alumnem czy kapłanem, powinna być znakiem tożsamości dla nich samych. Ksiądz rektor podkreślił, że przyjęciu stroju duchownego ma towarzyszyć przemiana sposobu myślenia, będąca wewnętrznym ubieraniem się w to wszystko, co jest cnotą, łaską i chrześcijańskimi wartościami.
Na zakończenie homilii ks. rektor zwrócił się do Adriana, Bartłomieja i obu Jakubów w następujących słowach: „Życzę Wam wszystkim, aby dzisiejsze obłóczyny były jedynie pierwszymi obłóczynami, to znaczy: życzę Wam, abyście po wypełnieniu Waszej kleryckiej – i co daj Panie Boże – kapłańskiej misji, gdy Powołujący i Posyłający Was Pan Bóg sam uzna to za stosowne, mogli przeżyć radość podobną do radości dnia dzisiejszego, a nawet radość od radości dzisiejszej o wiele większą. Życzę dziś każdemu z Was, abyście w dniu decydującym o wszystkim, bo o całej Waszej wieczności, o całej przyszłości, która nie będzie mieć końca, mogli powtórzyć słowa z Księgi proroka Izajasza: Ogromnie weselę się w Panu! Dusza moja raduje się w moim Bogu! W Tym, który od samego początku mi zaufał! W Tym, który pozwolił mi przyjąć strój duchowny; w Tym, który pozwolił mi chodzić i świadczyć o Nim w sutannie, a Który teraz odziewa mnie ponownie, tym razem już nie czarną sutanną z białą koloratką, ale szatami zbawienia, okrywając mnie płaszczem sprawiedliwości. Oby tak było.”
Po homilii kandydaci do przyjęcia stroju duchownego publicznie wyrazili gotowość otrzymania sutanny, a celebrans poświęcił przygotowane stroje. Potem kandydaci podchodzili do przewodniczącego liturgii i następował właściwy moment założenia sutanny.
Nowoobłóczeni na koniec Mszy św. podziękowali księżom przełożonym, rodzinom, przyjaciołom, księżom proboszczom, wspólnocie seminaryjnej i wszystkim zgromadzonym. Cała wspólnota dołącza się do wypowiedzianych już życzeń i łączy się w modlitwie za szczęśliwych kleryków. Za wszelkie dobro, jakie od was otrzymaliśmy, otrzymujemy i będziemy otrzymywać: Bóg zapłać!