Wydarzenie to było niezwykłe, bo po pierwsze przebiegało w czasie, w którym jako ksiądz byłoby trudno wyjechać z parafii gdziekolwiek, tym bardziej do Wiecznego Miasta, a po drugie, i ważniejsze, mogliśmy osobiście spotkać św. Jana Pawła II. Niektórzy z kolegów służyli nawet w asyście papieskiej, a wszyscy mieliśmy możliwość dotknąć papieża i przemówić do niego krótkim słowem. A odbyło się to tak. Po Mszy św. Wielkanocnej, dostaliśmy informację, że mamy zejść z lewej strony bazyliki św. Piotra i czekać. Potem dowiedzieliśmy się, że obok nas ma przejechać papież. Pomyśleliśmy, że coś zaśpiewamy i pozdrowimy naszego wielkiego Rodaka. Gdy ukazał się samochód papieski, serca zaczęły nam mocniej bić. Wtedy papamobile się zatrzymał i księża przełożeni podeszli bliżej. Coś tam ustalano. Ostatecznie padła decyzja, że każdy z nas podejdzie do siedzącego w samochodzie Jana Pawła II, pozdrowi papieża i odejdzie. Już wieczorem mieliśmy zdjęcia – co za niezwykłe przeżycie!

Przyjęła się więc taka „tradycja” pielgrzymowania do Rzymu raz na seminaryjne pokolenie, czyli co 6 lat. Choć słowo „tradycja” bierzemy w cudzysłów, bo w historii naszego WSD takie pielgrzymki odbyły się dopiero trzykrotnie. Na ostatniej byliśmy w tym roku, o czym obficie pisaliśmy na naszej stronie. Druga pielgrzymka natomiast odbyła się w 2008 roku, kiedy urząd Piotrowy piastował jeszcze Benedykt XVI.