Wniebowstąpienia Pańskiego w Żyrardowie

adres
Miejscowości należące do parafii
Msze Święte
Dane o parafii

Rys historyczny: Historia tej żyrardowskiej świątyni i parafii jest ciekawa i nietypowa. W 1888 r. pastor wiskicki, ks. Juliusz Bursche, wychodząc naprzeciw potrzebom religijnym pracowników miejscowych Zakładów Lniarskich wyznania ewangelickiego, rozpoczął przygotowania do budowy niewielkiego domu modlitwy. Jednak jeszcze w tym samym roku został przeniesiony do parafii w Warszawie, a jego zamiary kontynuował nowy pastor, ks. Rudolf Gustaw Gundlach. Na budowę nowego kościoła pieniądze ofiarowali: ówczesny dyrektor i właściciel żyrardowskich zakładów Karol Dittrich, jak również robotnicy fabryczni. Zebrane fundusze oraz pomoc i zaangażowanie parafian pozwoliło na ukończenie w 1898 r. budowy kościoła, który został zaprojektowany i wzniesiony jako budowla neogotycka. Uroczystego poświęcenia dokonał 25 IX tegoż roku superintendent generalny ks. Karol Gustaw Manitius. Z chwilą poświęcenia kościół otrzymał tytuł Wniebowstąpienia Pańskiego. W ten sposób centrum życia parafii ewangelickiej przeniosło się do Żyrardowa. Ze względu na trudne losy wspólnoty ewangelickiej w latach wojennych i ostatecznie brak realnej możliwości utrzymania tego budynku, wspólnota w dniu 3 VIII 1969 r. przekazała budynek kościoła na rzecz Skarbu Państwa, z przeznaczeniem na cele archiwalne. W zamian Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie zobowiązało się dokonać generalnego remontu stojącej obok kaplicy, do której została przeniesiona ewangelicka parafia.

Podpisany w marcu 1970 r. akt przekazania kościoła Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie został później unieważniony, ponieważ władze państwowe nie wywiązały się z obiecanego remontu, który miał być warunkiem przekazania kościoła. W 1974 r. strona rzymskokatolicka, reprezentowana przez ks. Witolda Jaworskiego, rozpoczęła starania o kupno budynku kościelnego w Żyrardowie, co zrealizowano w marcu 1976 r. Poświęcenia kościoła w obrządku rzymskokatolickim dokonał dnia 27 III 1976 r. arcybiskup metropolita gnieźnieńsko-warszawski Stefan kard. Wyszyński, prymas Polski. Pierwszą Mszę św. w nowo wyświęconej świątyni odprawił biskup sufragan warszawski Zbigniew Kraszewski. Pierwszym proboszczem parafii mianowany został ks. Witold Jaworski, który wraz z miejscową wspólnotą dokonał generalnych remontów w celu przywrócenia świątyni pełnej świetności. W ten sposób zrodziło się sąsiedztwo dwu chrześcijańskich parafii: Rzymskokatolickiej i Ewangelicko-Augsburskiej. Co więcej: obie noszą ten sam tytuł: Wniebowstąpienia Pańskiego.

Świątynia przy ul. Żeromskiego 7 to strzelisty neogotycki budynek, murowany z radziejowickiej cegły, z prostokątną nawą i wyższym, jednoprzęsłowym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium. Od wschodu posiada czworoboczną, dwukondygnacyjną wieżę, zwężająca się ku górze, zwieńczoną trójkątnymi szczycikami, nakrytą ostrołukowym hełmem krytym blachą, którą jest też pokryty dwuspadowy dach. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Wniebowstąpienia Pańskiego, namalowany w Monachium przez Augusta Frinda na zamówienie Karola Dittricha, jednego z fundatorów kościoła. ołtarze boczne poświęcone są: lewy – Miłosierdziu Bożemu, prawy – Matce Bożej Nieustającej Pomocy. Nad wejściem do kościoła znajduje się chór z rozbudowanymi organami. Po bokach umieszczono duże balkony z efektownymi, drewnianymi balustradami.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski