Rys historyczny: Parafia w Oszkowicach została założona przed 1389 r., na co wskazuje list archidiakona gnieźnieńskiego Bronisza, datowany 16 lutego tegoż roku w Łowiczu, do proboszcza oszkowickiego, zalecający mu wprowadzenie na probostwo waliszewskie Mikołaja z Dąbrówki. Była to zamożna parafia, gdyż Liber beneficiorum Jana Łaskiego (t. 2) notuje, że na początku XVI w. przy kościele oprócz proboszcza duszpasterzowało jeszcze dwóch wikariuszy, których proboszcz utrzymywał z funduszów swego stołu. Pierwszy kościół w Oszkowicach przetrwał do roku 1629, tj. do czasu gdy Samuel Sokołowski ufundował modrzewiowy, orientowany kościół z pięcioma ołtarzami (główny mieścił obraz Matki Bożej Szkaplerznej), konsekrowany w 1678 r. od czasu konsekracji aż do 1862 r. nie był on remontowany, stąd w połowie XIX w. był w tak złym stanie, że dziekan strykowski w 1853 r. poinformował o tym Rząd Guberialny, a ten, w 1855 r., nakazał zamknąć grożący zawaleniem kościół. Odtąd nabożeństwa odbywały się w kruchcie kościelnej. Dopiero w 1862 r. kościół został starannie wyremontowany i przywrócono mu dawny wygląd.

W 1895 r. świątynia oszkowicka została po raz drugi poddana renowacji. W roku 1912, na zwołanej radzie parafian, uchwalono decyzję o powiększeniu budynku. Jednak na skutek I wojny światowej prace te rozpoczęto dopiero w roku 1923. Ze starego kościoła zachowano jedynie dzisiejsze prezbiterium. Z istniejących pięciu ołtarzy pozostawiono tylko trzy. ołtarz główny również zmienił swój wygląd: w miejsce obrazu Matki Bożej Szkaplerznej umieszczono nowy wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. W takim stanie drewniana świątynia przetrwała do dzisiaj.

Jest to budynek konstrukcji zrębowej, oszalowany, posadowiony na betonowych fundamentach. Nad dwuspadowym dachem pośrodku świątyni góruje wieżyczka. W czternastowiecznym prezbiterium usytuowany jest ołtarz główny Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej z 1925 r., z obrazem „Chrystus na krzyżu” Józefa Buchbindera. Wnętrze podzielone jest na trzy części dwoma rzędami słupów, po cztery sztuki. W nawie znajdują się dwa późnobarokowe ołtarze boczne z drugiej połowy XVIII w., poświęcone św. Maksymilianowi Kolbemu i św. Marcinowi biskupowi. Przy łuku tęczy dowieszona jest rokokowa ambona z drugiej połowy XVIII wieku. Naprzeciwko niej stoi chrzcielnica. okna kościoła zdobią witraże ufundowane przez wiernych.
W prezbiterium są to wizerunki Sługi Bożego Stefana kard. Wyszyńskiego i św. Jana Pawła II. Na chórze kościół posiada 8-głosowe organy firmy Władysława Kamińskiego z 1929 r.

Na miejscowym cmentarzu parafialnym znajduje się grobowiec rodziny Władysława Grabskiego, premiera i ministra skarbu w okresie międzywojennym, autora reformy gospodarczej.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski