Rys historyczny: Pierwszy kościół w Głownie, drewniany, został wybudowany przez plebana Mirona z fundacji Jakuba Głowieńskiego (późniejszego kasztelana rawskiego) i poświęcony 11 III 1420 r. Dnia 12 II 1427 r. arcybiskup gnieźnieński Wojciech Jastrzębiec ustanowił tenże kościół filią parafii Domaniewice. Samodzielną parafię erygował tutaj arcybiskup metropolita gnieźnieński Maciej Łubieński, prymas Polski, 9 VI 1649 r. W 1728 r. kościół został zniszczony przez pożar. Z fundacji stolnika drohickiego Baltazara Cicierskiego, w roku 1732 pobudowano nowy kościół drewniany, w którym w 1869 r. dobudowano murowane prezbiterium. Podczas I wojny światowej, 28 XI 1914 r., w wyniku ostrzału artyleryjskiego kościół został w znacznej części zniszczony. Zachowały się jedynie mury prezbiterium i figura Matki Bożej z Dzieciątkiem oraz lichtarze. Staraniem proboszcza, ks. Franciszka Gwoździckiego, w latach 1923-1930 ze składek parafian powstał obecny murowany kościół, poświęcony w roku ukończenia budowy. Wykonanie projektu zlecono łódzkiemu architektowi Wiesławowi Lisowskiemu, który po raz pierwszy w karierze zawodowej podjął się projektowania budynku sakralnego.

Świątynię zbudowano na planie krzyża greckiego. Jej ramiona, zakończone prostokątnie, mieszczą w sobie prezbiterium, dwie kaplice oraz pomieszczenie pomocnicze. Kruchta, w kształcie kwadratu, uzupełniona została o dwie nisze – absydy. Prowadzi do niej prostokątny przedsionek ze schodami w fasadzie, która tworzy monumentalny portyk, wsparty na dwóch filarach o przekroju kwadratu. Fasada uzupełniona została o wąskie okna. Całość ośmiobocznej nawy została zwieńczona płaską kopułą zakończoną krzyżem. Kościół został poświęcony 7 XII 1930 r. przez ówczesnego abp. Wincentego Tymienieckiego. Najstarsze, zachowane do dziś polichromie wykonane przez Feliksa Paszkowskiego pochodzą z lat 1939-1944. Poddawany renowacjom obiekt przetrwał w pierwotnej formie do dnia dzisiejszego.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski