Rys historyczny: Imielno (dawniej: Giemielno) przez wieki należało do parafii Grochów. Dla wygody parafian zamieszkujących Imielno oraz sąsiednie wsie, Wilkowyje i Rdutów, właściciele Imielna, Imielińscy, w pierwszej połowie XVI w. wystawili tutaj i uposażyli kościół, przy którym utworzono parafię. Jednak z powodu zbyt szczupłych funduszów, nie mogąc utrzymać osobnego plebana, kościół ten w latach 1554-1685 zarządzany był przez proboszczów z pobliskiego Grochowa, stanowiąc filię tejże parafii. W roku 1685 arcybiskup gnieźnieński Jan Stefan Wydżga, prymas Polski, na skutek zabiegów dziedzica Imielna, ks. Ksawerego Magnuskiego, kanonika gnieźnieńskiego, poznańskiego i łowickiego, dokonał ponownej erekcji parafii Imielno, odłączając ją od Grochowa. Rok później ks. K. Magnuski wybudował na miejscu starego i uposażył nowy drewniany kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła, który gruntownie odremontowany ok. roku 1886 służy wiernym do dziś.

Jest to orientowana świątynia konstrukcji zrębowej, na zewnątrz oszalowana, obejmująca nawę poprzedzoną kruchtą, prezbiterium i zakrystię. Nad nawą góruje ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę. Kościółek posiada wyposażenie z XVII, XVIII i XIX w. W zamkniętej wielobocznie absydzie prezbiterium stoi ołtarz główny z siedemnastowiecznym obrazem Patronki parafii, Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, w srebrnej sukience oraz barokowym obrazem Trójcy Świętej. Nie zachowały się do dnia dzisiejszego pisemne potwierdzenia cudów za wstawiennictwem Matki Bożej z Imielna, ponieważ kronika zaginęła w czasie wojny. O cudach i kulcie łaskami słynącego obrazu świadczą wota zawieszone po obu stronach ołtarza. Kult żywy jest do dnia dzisiejszego, o czym świadczy m.in. dołączenie przez wiernych do Litanii Loretańskiej, śpiewanej w maju, wezwania: Niepokalana Matko z Imielna, módl się za nami, a także pieśni, oddające cześć Jej imielińskiemu wizerunkowi. W ołtarzach bocznych przy ścianie tęczowej znajdują się wizerunki św. Piotra i św. Pawła, patronów kościoła.

Na uwagę zasługuje stojąca obok kościoła drewniana, ośmioboczna dzwonnica konstrukcji słupowej, nakryta dachem wielopołaciowym. Prawdopodobnie została wzniesiona w XVII w. i odbudowana w XIX stuleciu.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski