Rys historyczny: Dokładna data powstania parafii Kozłów Biskupi z powodu braku dokumentów nie jest znana. Prawdopodobnie erygował ją w 1226 r. biskup poznański Paweł (1211-1242) przy wybudowanym przez księcia Konrada Mazowieckiego (1187-1247) pierwszym drewnianym kościele. Akta publiczne (Codex diplomaticus Masoviae) mówią natomiast, że erekcja parafii miała miejsce w 1208 r., a jej potwierdzenie nastąpiło w 1389 r. Według kronikarza Jana Długosza dnia 29 VI 1410 r., w uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła, w Kozłowie Biskupim przebywał król Władysław Jagiełło, zdążający z Wolborza pod Grunwald. Tu bowiem dał swym wojskom jednodniowy odpoczynek i tu nastąpiło połączenie chorągwi województw zachodnich z wojskami królewskimi.

Przez dwa wieki drewniana świątynia służyła okolicznej ludności. Jednak ze względu na zły stan techniczny została rozebrana i w roku 1443 na jej miejsce biskup poznański Andrzej z Bnina (1438-1479) wzniósł kościół murowany. Kościół ten był ceglany, pw. Wszystkich Świętych i posiadał trzy ołtarze. Wizytujący parafię w 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki (1601-1607) potwierdził istnienie murowanego kościoła z trzema ołtarzami. Stwierdził także istnienie przy kościele szkoły z rektorem i jego pomocnikiem, ale nie było dzieci do uczenia. W 1612 r., za wyraźną zgodą ówczesnego proboszcza w Kozłowie Biskupim, ks. Jana Szczawińskiego, z parafii wydzielono znaczny obszar pod nowo powstającą parafię we wsi Kurdwanów, którą erygował 25 czerwca tegoż roku biskup poznański Andrzej Opaliński (1607-1623).

W czasie potopu szwedzkiego najeźdźcy złupili kościół, sprofanowali i zniszczyli wnętrze. Po zakończonej wojnie biskup poznański Wojciech Talibowski dnia 17 IX 1661 r. poświęcił trzy nowe ołtarze, które przetrwały do 1894 r. Pod koniec XIX w. świątynia chyliła się ku upadkowi. W roku 1894 ówczesny proboszcz, ks. Aleksander Kobyliński, przebudował wnętrze, stawiając nowe ołtarze z czarnego dębu oraz plebanię w stylu dworku szlacheckiego. W czasie I wojny światowej, podczas dziesięciomiesięcznego frontu na rzece Bzurze we wrześniu 1914 r. kościół spłonął. Mury świątyni zostały mocno uszkodzone. W roku 1923 kościół został odbudowany staraniem ówczesnego proboszcza, ks. Franciszka Kołodziejskiego, a w sierpniu 1924 konsekrował go biskup sufragan warszawski Stanisław Gall (1918-1942) pw. Najświętszego Serca Jezusowego.

W roku 1945, podczas II wojny światowej, od pocisków artyleryjskich został zniszczony dach kościoła oraz prowizoryczne organy. Naprawiony w lutym 1945 r. przez ks. Wacława Rączkę dach przetrwał do 1956 r., kiedy to staraniem ówczesnego proboszcza ks. kan. Tadeusza Pawłowskiego przystąpiono do remontu i przebudowy świątyni. Przebudowano dach, boczne wejście i prezbiterium w stylu gotyckim. W 1958 r. wykonano całe wnętrze świątyni ze sklepieniem neogotyckim i zbudowano na zewnątrz kościoła ołtarz św. Rocha. obraz św. Rocha namalował artysta malarz Franciszek Węglewski. Zakupiono dzwon o wadze 420 kg. W 1959 r. zbudowano nowy ołtarz główny Najświętszego Serca Pana Jezusa, do którego obraz na ścianie wykonał artysta malarz prof. Leon Drapiewski z Poznania. Rzeźby do ołtarza wykonano w Szczyrku, na Śląsku Cieszyńskim. Dnia 14 VI 1959 r. konsekracji ołtarza dokonał biskup sufragan warszawski Zygmunt Choromański (1946-1968). Wnętrze świątyni i ołtarz Serca Jezusowego projektował ks. inż. Adam Skaubania, salezjanin z Płocka.

Dzisiejszy kościół parafialny to świątynia w stylu gotyckim, jednonawowa, orientowana, z dachem dwuspadowym. Posiada trójbocznie zamknięte prezbiterium, do którego przylega prostokątna zakrystia, a w jego fasadę jest wtopiona czworokątna wieża.

Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski